Κατά έξι μήνες μειώθηκε μεταξύ 2019 και 2020 το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα λόγω της COVID, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, επιβεβαιώνοντας ότι η τραγωδία που ζει ο λαός δύο χρόνια τώρα μόνο «παροδική» δεν είναι και ότι ανοίγει βαθιές πληγές. Η έκθεση αποτυπώνει και κάτι άλλο: Οτι στη χώρα μας το 35% των κατά κεφαλήν δαπανών για την Υγεία καταβάλλεται με απευθείας πληρωμές από τα νοικοκυριά, ενώ το 2019 το 8,1% του πληθυσμού (δεύτερο υψηλότερο στην ΕΕ) αναφέρει μη καλυπτόμενες ανάγκες στην Υγεία λόγω κόστους, απόστασης που πρέπει να διανυθεί ή χρόνου αναμονής. Ολα αυτά δεν αποτελούν «παραφωνία» ενός συστήματος Υγείας που «δούλευε ρολόι» και πριν από την πανδημία. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι απευθείας «παράγωγα» της πολιτικής που στηρίζει την επιχειρηματική δράση στην Υγεία. Αλλωστε, οι επιχειρηματίες του κλάδου είναι οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους με τέτοια στοιχεία, τα οποία μεταφράζονται σε εκατομμύρια ευρώ στις τσέπες τους, στο φόντο και του ρημαγμένου δημόσιου συστήματος Υγείας. Μιζέρια, υποβαθμισμένες υπηρεσίες, αναξιοποίητες δυνατότητες εκεί που δεν υπάρχει κέρδος: Αυτή είναι η άλλη «όψη» της εμπορευματοποίησης της πιο ζωτικής ανάγκης του λαού, που παίρνει ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις, αποτελώντας το «άγιο δισκοπότηρο» για όλες τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα.