Το «κάρφωμα» γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, όταν στην εξίσωση μπει και η «κριτική» του ΣΥΡΙΖΑ περί «ανταλλαγμάτων»: Η μομφή ότι ο πρωθυπουργός «δεν απέσπασε ούτε ένα σχόλιο του Αμερικανού Προέδρου για τις υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις κάτω από 6 ν.μ.» και ότι «δεν έθεσε και συνεπώς δεν κέρδισε καμία προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Τουρκίας στη νέα ενεργειακή αρχιτεκτονική» μιλάει από μόνη της, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή συμπυκνώνει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή και ότι στο όνομά της δρομολογούνται επώδυνοι συμβιβασμοί σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Μπορεί λοιπόν η αστική τάξη να εμφανίζεται ευχαριστημένη από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αφού «πήρε εισιτήριο διακεκριμένης θέσης» για τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, και ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει περισσότερα και «στο χέρι», αλλά ο λαός είναι αυτός που θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό, ενώ εκτίθεται και σε νέους μεγάλους κινδύνους.