«Μεγαλύτερη περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής μέσα από σειρά δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις, που θα συμβάλουν στη μείωση του χρέους». Αυτό είναι λίγο πολύ το «ζουμί» της πρότασης της Κομισιόν για τους νέους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο θυμίζουμε ότι βρισκόταν σε αναστολή κατά τη διάρκεια της πανδημίας, προκειμένου να ανοίξουν οι «κρουνοί» της κρατικής χρηματοδότησης στους επιχειρηματικούς ομίλους. Τώρα ο λογαριασμός των «επεκτατικών» μέτρων για τη στήριξη του κεφαλαίου καταφτάνει με γρήγορους ρυθμούς. Γιατί τίποτα παραπάνω από «μνημόνιο στη νιοστή» δεν σηματοδοτούν οι «δεσμεύσεις για νέες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις». Και μπορεί οι ανταγωνισμοί στην ΕΕ να μην επιτρέπουν ακόμα ασφαλείς προβλέψεις για το πού θα κάτσει η μπίλια, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι - όπως δείχνει και η πρόταση της Κομισιόν - όποιος συμβιβασμός κι αν γίνει για «μεγαλύτερη περίοδο» διαχείρισης των κρατικών χρεών, όπως επιδιώκουν ιδιαίτερα τα υπερχρεωμένα κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, θα έρθει με αντάλλαγμα τους ακόμα αυστηρότερους όρους για νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αλλη μια απόδειξη ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τους στόχους της αστικής τάξης και τις εναλλαγές στη διακυβέρνηση για την επίτευξή τους. Μόνο από τον αγώνα του σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική ένωση μπορεί να ελπίζει, βάζοντας τους δικούς του στόχους, για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών.