«

Το σχήμα που περιγράφει την πραγματική αντίθεση είναι το σχήμα Δεξιά - Αριστερά», διαβάζουμε στο σχέδιο πολιτικής απόφασης που εισηγήθηκε η επιτροπή επεξεργασίας του στην ΚΠΕ του Συνασπισμού, στη διάρκεια της οποίας το σχήμα αυτό αποδόθηκε και με το «νεοφιλελευθερισμός - αντινεοφιλελευθερισμός», ενώ σχετική με το θέμα είναι και η φράση από την εισήγηση του Ν. Κωνσταντόπουλου «δεν ταυτίζουμε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ».

Ξεκινώντας από αυτό το τελευταίο μια πρώτη παρατήρηση: θα ήταν πράγματι λάθος να ταυτίσει κανείς πλήρως τα δύο κόμματα. Θα ήταν όμως επίσης λανθασμένη μια άποψη που θα συνηγορούσε υπέρ της μη ταύτισής τους ως προς τις στρατηγικές τους επιλογές, ανεξάρτητα από το αν για λόγους κομματικής σκοπιμότητας εντείνονται συχνά πυκνά οι τόνοι της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, που συνήθως αφορά στον τρόπο διαχείρισης. Η διαπίστωση πως τα δύο κόμματα ταυτίζονται απολύτως είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Θα μπορούσαμε, για τη στοιχειοθέτηση της διαπίστωσής μας να παραθέσουμε χιλιάδες αποδείξεις. Αρκούμαστε σε μερικές. Τα δύο κόμματα πουθενά δε διαφοροποιούνται σε ό,τι έχει να κάνει με την ταχύτατη προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η ΝΔ υπερθεματίζει τα κυβερνητικά μέτρα ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος, τα οποία άλλωστε «πατάνε» στο έδαφος που η ίδια καλλιέργησε με τους αντιασφαλιστικούς της νόμους. Με την ψήφο των βουλευτών και της ΝΔ η Βουλή νομοθέτησε σειρά αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων, είτε αυτά αφορούσαν στην ανατροπή εργασιακών σχέσεων, είτε στην περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων κ.ο.κ. Καμία διαφοροποίηση στην ουσία της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής. Πλήρης η ταύτιση και στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που φέρουν βέβαια την υπογραφή και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Το οξύμωρο όμως είναι πως ενώ ο Συνασπισμός ομολογεί αυτή την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή διακηρύττει πως θα συνεχίσει να ασκεί πίεση στο ΠΑΣΟΚ (στο ένα δηλαδή από τα δύο κόμματα που ο ίδιος σε άλλο σημείο εντάσσει στη «Δεξιά») με σκοπό την... αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής! Ετσι, λέει, θα έχει επιτευχθεί η σημαντικότερη προϋπόθεση για τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας! Στο πλαίσιο αυτό, κατά τα λεγόμενα της ηγεσίας του, «ασκεί σκληρή κριτική και προγραμματική αντιπολίτευση».

Προφανώς η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έχει κατά νου τον απεγκλωβισμό πλατιών λαϊκών δυνάμεων από το δικομματισμό κι ας εκφράζει την ανησυχία του για τα ποσοστά που συγκέντρωσε αυτός στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Γιατί ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται με το τράβηγμα διαχωριστικών γραμμών στη βάση του «Δεξιά - Αριστερά» ή «νεοφιλελευθερισμός - αντινεοφιλελευθερισμός» (άραγε ο αντινεοφιλελευθερισμός σε τι μεταφράζεται;). Η πραγματική διαχωριστική γραμμή σήμερα αντικειμενικά βρίσκεται ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Υπερασπίζοντας κανείς, πόσο μάλλον η «αριστερά», τα λαϊκά συμφέροντα δεν μπορεί παρά να αρθρώνει λόγο αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό, δεν μπορεί παρά να στρέφει στην ίδια κατεύθυνση την πάλη της, ξεσκεπάζοντας όσους βρίσκονται στην αντίπερα των λαϊκών συμφερόντων όχθη.