Ακριβώς έτσι συνέβη στην περίπτωση του καθηγητή Γιώργου Βέλτσου. Στο ξεκίνημά του, το οικείο περιβάλλον του έβαλε λυτούς και δεμένους να καλλιεργήσουν τις γνωριμίες εκείνες που θα παρείχαν ασυλία σε ό,τι αταξία θα έκανε το «παιδί». Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με τη συμπεριφορά του, την αγωνία του να βρίσκεται στις παρυφές της δημοσιότητας, την οποία εξάλλου έχουν πολλοί. Ολα πήγαιναν ρολόι έως ότου ξύπνησαν μέσα του κάποιες επιθυμίες.

Αλήθεια, η ιδιότητα του καθηγητή δε φτάνει; Οχι φαίνεται. Καλό το κύρος, αλλά είναι μακριά από την αθανασία, που μόνο η τέχνη παρέχει, όταν βέβαια έχεις ταλέντο.

Ο συμμαθητής του του είπε να γίνει ό,τι θέλει και τον έστειλε στον Βενιζέλο. Ο τελευταίος έκανε μια γρήγορη στέψη δίχως σκέψη, παραβιάζοντας τις τυπικές προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος. Το σκάνδαλο που προέκυψε έχει αριθμό 2557 ΦΕΚ αρ. 271 (24/12/1997) με θέμα «Θεσμοί, μέτρα και δράσεις πολιτιστικής ανάπτυξης», που ρητά απαγορεύει όχι μόνο στον κάθε καθηγητή Βέλτσο να γίνει πρόεδρος της Επιτροπής (επειδή δε διδάσκει λογοτεχνία), αλλά και στα φιλαράκια του, που κατά έναν παράξενο τρόπο δεν είχαν κι αυτοί καμία σχέση με το αντικείμενο.