Τώρα που τα φώτα σβήνουν στην ανταλλαγή φιλοφρονήσεων ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας με αφορμή τον σεισμό, η εθιμοτυπία δίνει τη θέση της στην ουσία της «διπλωματίας των σεισμών», όπως καθιερώθηκε να λέγεται μετά το 1999. Τα επιτελεία στην Ελλάδα σημειώνουν με επιμονή ότι αυτή η διπλωματία, που έγινε αφορμή να ξεπαγώσουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις (τουλάχιστον δημόσια, γιατί στο παρασκήνιο οι συναντήσεις με ευρωΝΑΤΟική «εποπτεία» πήγαιναν σύννεφο) πρέπει να αποτελέσει «κληρονομιά για το μέλλον της ΝΑ Μεσογείου» και όχι να παραμείνουν οι συμβολισμοί «κενοί περιεχομένου». Ποιο μέλλον έχουν όμως στο νου τους για τη ΝΑ Μεσόγειο; Μήπως αυτό που έδειξαν ότι επιθυμούν με τη γνήσια αλληλεγγύη τους οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου σ' αυτήν τη δύσκολη στιγμή; Οχι βέβαια! Το μέλλον που αυτοί υπερασπίζονται είναι αυτό της ευρωατλαντικής «πατέντας», για να «ζεσταθεί» η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, προς χάριν της «ενεργειακής ασφάλειας» της ΕΕ και να θωρακιστεί η συνοχή του ΝΑΤΟ έναντι των ανταγωνιστών του στην περιοχή. Σ' αυτό το «κάδρο» των επιδιώξεων της αστικής τάξης, που μόνο δεινά επιφυλάσσει για τους λαούς της περιοχής, πάνε να βάλουν τις συγκλονιστικές εικόνες που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες με το τσουνάμι της λαϊκής αλληλεγγύης στους σεισμόπληκτους της Τουρκίας (και της Συρίας). Αυτή είναι η πραγματική «κληρονομιά» για τους λαούς στις δυο άκρες του Αιγαίου και ξέρουν καλά πώς να τη διαφυλάξουν από τα «νύχια» της αστικής τάξης και των ευρωατλαντικών συμμάχων της.