Αποτελεί πρόκληση το γραφείο του προέδρου να μετατρέπεται ανοιχτά σε σπόνσορα του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα δέκα μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές.

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά. Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν «μνήμη χρυσόψαρου» και ξέχασαν «τον βίο και την πολιτεία» του συγκεκριμένου κόμματος τα προηγούμενα χρόνια.

Ποιος ξεχνάει τα τρία μνημόνια που ψήφισε στη Βουλή και στήριξε ανοιχτά την εφαρμογή τους, είτε ως κυβερνητικός εταίρος είτε στην αντιπολίτευση;

Και να θέλουν να ξεχάσουν το τέλος επιτηδεύματος, που θεσπίστηκε ως «έκτακτο» μέτρο με υπουργό Οικονομικών τον Ευ. Βενιζέλο το 2011, τους το θυμίζει η εφορία κάθε χρόνο. Τους θυμίζει και τον ΕΝΦΙΑ, που θεσπίστηκε το 2014, επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Κανένας αυτοαπασχολούμενος δεν ξεχνά την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια το 2013 από την ίδια κυβέρνηση, όπως και οι συνταξιούχοι θυμούνται πολύ καλά την κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης και την πρώτη καρατόμηση των συντάξεων το 2012. Μέτρα που μονιμοποίησε στη συνέχεια ο ν. Κατρούγκαλου.

Επομένως, τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Τι έρχεται να συζητήσει ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΒΕΕ; Η αλλαγή ηγεσίας δεν σημαίνει αλλαγή πολιτικής. Οι σημερινές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι συνέχεια της προϊστορίας του στην αντιλαϊκή πολιτική. Μήπως θα προτείνει έστω την κατάργηση των παραπάνω μέτρων; Ούτε στις διακηρύξεις του δεν υπάρχει τέτοια κατεύθυνση.

Θα εκθειάσει - είναι σίγουρο - για άλλη μια φορά τη φουκαριάρα τη «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας, θα ψελλίσει κάποιες διορθώσεις στο περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης, στο επόμενο μνημόνιο δηλαδή, που να περιλαμβάνει την ενίσχυση και μικρότερων σχετικά επιχειρήσεων, άντε και κανέναν ύμνο στην επιχειρηματικότητα. Μόνο που οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ έχουν πείρα από τα ταξίματα για κάθε λογής επιχορηγήσεις. Ακόμα και τα ψίχουλα που έφτασαν στα χέρια τους στο παρελθόν δεν ανέστρεψαν τη μονοπώληση, ούτε μείωσαν τις επιπτώσεις της αντιλαϊκής πολιτικής που τους κατατρέχει. Και, βέβαια, καταντούν ανέκδοτο οι δήθεν επερχόμενες ευκαιρίες όταν η μεγάλη πλειοψηφία δεν διαθέτει ασφαλιστική ή φορολογική ενημερότητα, με τα χρέη να χτυπάνε ταβάνι και τις κατασχέσεις στην ημερήσια διάταξη. Οσο για την «επιχειρηματικότητα», οι περισσότεροι την έχουν γνωρίσει και από την ανάποδη, ξέρουν ότι όσοι την υπερασπίζονται έχουν στο μυαλό τους τις μεγάλες επιχειρήσεις και όχι τα μαγαζιά των αυτοαπασχολούμενων.

Για να δούμε όμως και τον οικοδεσπότη:

Δεν λέμε, ο πυρήνας της πλειοψηφίας της διοίκησης παραμένει η παράταξη του ΠΑΣΟΚ, παρά τις μεταγραφές και τους «δανεικούς» συνδικαλιστές από άλλους πολιτικούς χώρους, κατά τα ποδοσφαιρικά πρότυπα.

Και μπορεί κάποιοι να κρυφοκοίταζαν και προς τον ΣΥΡΙΖΑ τα δίσεκτα χρόνια, όμως με τη βελτίωση των εκλογικών επιδόσεων του ΠΑΣΟΚ «έσκασε το χειλάκι τους» και η χαρά δεν τους αφήνει να κρυφτούν.

Η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων δεν έχει κανέναν λόγο να συμμεριστεί αυτήν την «ωραία ατμόσφαιρα». Αντίθετα, έχει κάθε λόγο να τους γυρίσει την πλάτη.

Γιατί δεν είδε την πλειοψηφία της διοίκησης στην πλημμυρίδα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών που φουσκώνει.

Γιατί δεν την είδε να υπερασπίζεται στην πράξη το δικαίωμα στη δημόσια Υγεία τα χρόνια της πανδημίας.

Γιατί στις κινητοποιήσεις όπου με το στανιό συμμετείχε η διοίκηση, κάτω από το πανό της ήταν πέντε μέλη του προεδρείου και είκοσι παρατρεχάμενοι.

Η ΓΣΕΒΕΕ όμως ήταν παρούσα στους «κοινωνικούς διαλόγους» και στους διαδρόμους των υπουργείων. Το ότι ο υπουργός Ανάπτυξης αξιοποίησε τα προγράμματα ενίσχυσης της εστίασης, που διαπραγματεύτηκε η διοίκηση, για να αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, ήταν αναμενόμενο όταν «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο».

Η ΓΣΕΒΕΕ και τα ινστιτούτα της είναι «μέσα» σε κάθε πρόγραμμα κατάρτισης ή υπηρεσιών, όπως για το αγροδιατροφικό, που μπορεί να της προσφέρει πόρους, αλλά ελάχιστη σχέση έχει με τις ανάγκες των αυτοαπασχολούμενων ή των λαϊκών στρωμάτων γενικά.

Δεν θέλουμε να διαταράξουμε την πορεία επιστροφής της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΒΕΕ στην πολιτική της κοιτίδα.

Ομως, άλλα είναι τα βάσανα των αυτοαπασχολούμενων.

Είναι το εισόδημα, που δεν φτάνει να θρέψει την οικογένεια, και η ακρίβεια που το κατατρώει.

Είναι η φορολογία που τους απομυζεί.

Είναι τα funds που τους εκβιάζουν.

Είναι η Υγεία και η μόρφωση που έχουν γίνει πανάκριβες.

Είναι η σύνταξη που σώνεται στα μισά του μήνα.

Για όλα αυτά δεν υπάρχουν «μαγικές λύσεις», ούτε σωτήρες. Η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι υπόθεση της συλλογικής πάλης, δεν χαρίζεται από καμία κυβέρνηση. Η ατομική λύση είναι αδιέξοδη και ο αποπροσανατολισμός των προεκλογικών υποσχέσεων επικίνδυνος.

Με αυτό το κριτήριο, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι μονόδρομος. Αποτελεί σίγουρη επένδυση για το μέλλον και είναι ανταποδοτική στη λαϊκή πάλη.