«Σήμερα εμείς θεωρούμε ότι έχουμε υφαλοκρηπίδα από το Καστελόριζο έως την Κύπρο. Πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει διεθνώς αποδεκτό;», «αναρωτιούνται» με διαρροές τους στον Τύπο κυβερνητικά στελέχη, φωτογραφίζοντας και κάποιες από τις «υποχωρήσεις» για τις οποίες μίλησε τις προάλλες ο πρωθυπουργός ως προϋπόθεση για να «τρέξουν» οι διευθετήσεις. Αλλά, αλήθεια, τι εννοούν όταν μιλάνε για «διεθνώς αποδεκτές» θέσεις όταν αναφέρονται σε κυριαρχικά δικαιώματα; «Βγάζει μάτι» ότι η «αποδοχή» ή μη αφορά τους συσχετισμούς σε ένα παζάρι χωρίς αρχές και με το πλαίσιο που βάζουν τα σχέδια ΝΑΤΟικής συνοχής και συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή. Με αυτή την «αφετηρία» και «φύλλο συκής» το Διεθνές Δίκαιο που κόβεται και ράβεται στα σχέδια αυτά, ανοίγουν ορθάνοιχτα πόρτες και παράθυρα για αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, που σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο κάθε άλλο παρά θα έμεναν στην περίπτωση του Καστελόριζου, αλλά με μαθηματική ακρίβεια ακουμπάνε και τα νησιά του Αιγαίου, που η Τουρκία ισχυρίζεται ότι «επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα». Και βέβαια εξηγείται και τι λένε τόσο καιρό τα κυβερνητικά στελέχη, όταν ισχυρίζονται πως οι συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο αποτελούν «πρότυπα» για μια αντίστοιχη διευθέτηση με την Τουρκία: Συμφωνίες που τσεκουρώνουν κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ προβλέπουν μειωμένη επήρεια στα ελληνικά νησιά. Συμφωνίες που ανοίγουν διαρκώς νέους «λογαριασμούς», αφού κάθε άλλο παρά έκλεισαν τους παλιούς, όπως υποστήριζαν τα ευρωατλαντικά παπαγαλάκια που μιλάνε για λύσεις που τάχα «θα είναι παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές και θα τις απαλλάξουν από τους κινδύνους της έντασης». Από κανέναν τέτοιο κίνδυνο δεν απαλλάσσουν τον λαό τα παζάρια των αστικών τάξεων και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που δημιουργούν τους κινδύνους αυτούς. Οι εξελίξεις τρέχουν και απαιτούν λαϊκή επαγρύπνηση και δράση απέναντι στα ευρωατλαντικά σχέδια και τις διευθετήσεις που κουμπώνουν με αυτά.