Eurokinissi

Οι Εφη Αχτσιόγλου, Ε. Τσακαλώτος, Ν. Παππάς και Στ. Τζουμάκας είναι μέχρι στιγμής οι υποψήφιοι για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή θα γίνει απ' τη βάση του κόμματος στις 10 Σεπτέμβρη, ενώ αν χρειαστεί δεύτερος γύρος αυτός θα πραγματοποιηθεί στις 16/9. Νωρίτερα, στις 3 Σεπτέμβρη, θα συγκληθεί το Διαρκές Συνέδριο, που θα πρέπει για την εγκυρότητά του να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του 50% + 1 των συνέδρων του τελευταίου τακτικού Συνεδρίου, ενώ τον Νοέμβρη θα πραγματοποιηθεί έκτακτο Συνέδριο.

Τα παραπάνω αποφάσισε κατά πλειοψηφία (160 υπέρ, 88 κατά, 4 λευκά) η Κεντρική Επιτροπή που συνεδρίασε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Η μειοψηφία αντιπρότεινε Διαρκές Συνέδριο στις 3 Σεπτέμβρη, έκτακτο Συνέδριο τον Οκτώβρη και εκλογή προέδρου στις 26 Νοέμβρη. Η πρόταση αυτή στηρίχτηκε μεταξύ άλλων από τους Ρένα Δούρου, Χρ. Σπίρτζη, Π. Πολάκη, Δ. Τεμπονέρα, Θ. Μωραΐτη, Κατερίνα Νοτοπούλου, Ν. Παππά.

Στην Κεντρική Επιτροπή ο Χρ. Σπίρτζης ανακοίνωσε την παραίτησή του από μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπέρ της Εφης Αχτσιόγλου εκφράζονται ήδη στελέχη του κόμματος όπως οι Ν. Βούτσης, Γ. Ματζουράνης, Γ. Ραγκούσης, και Δ. Παπαδημούλης, ο οποίος ανέφερε ότι οι διαφορές των υποψηφίων δεν είναι και τόσο μεγάλες, ωστόσο η Εφη Αχτσιόγλου έχει «μεγαλύτερες πιθανότητες στο να πετύχουμε το στοίχημα της ανάκαμψης του κόμματος και της διεκδίκησης της διακυβέρνησης του τόπου, στις επόμενες εκλογές, το 2027».

Οι τρεις εκ των τεσσάρων υποψηφίων αρθρογράφησαν στην κυριακάτικη «Αυγή». Οι Ε. Τσακαλώτος, Ν. Παππάς και Εφη Αχτσιόγλου αφού καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους στο κεφάλαιο υποστηρίζοντας κρίσιμες πλευρές της στρατηγικής του, εκθέτουν τις απόψεις τους για το πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει την ικανότητα λαϊκής χειραγώγησης ως προϋπόθεση επαναφοράς του στη διακυβέρνηση.

Η Εφη Αχτσιόγλου χαρακτηρίζει «ευκολία» την «αντιπαράθεση για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινηθεί προς τα αριστερά ή προς το Κέντρο», συσκοτίζοντας κρίσιμα ζητήματα στρατηγικής. Και εμφανίζει ως τέτοια ζητήματα στρατηγικής μια σειρά από «μασκαρεμένους» στόχους της αστικής τάξης, μιλώντας περί «ρύθμισης» της αντεργατικής ζούγκλας που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις με τις οδηγίες της ΕΕ ανά χείρας, τις «συγκεκριμένες πολιτικές» για τη διαχείριση της φτώχειας, την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας ώστε να θέτει τάχα «στόχους κοινωνικής συνοχής», την «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου»... που είναι ίδιο με τις προτεραιότητες των ομίλων για την «πράσινη μετάβαση», την «καινοτομία», την «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική με πρότυπο την αμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών κ.ά. «Με αυτή τη στρατηγική μπορούμε να διαμορφώσουμε όρους αποτελεσματικής κοινωνικής παρέμβασης», αναφέρει, επιβεβαιώνοντας ότι πάντα στο στόχαστρο είναι η λαϊκή χειραγώγηση με στόχο «να γίνουμε αύριο η ρεαλιστική και αποτελεσματική διακυβέρνηση για τους πολλούς». Για να συμβεί αυτό υποστηρίζει ως επείγουσα ανάγκη «να αποκτήσουμε αποτελεσματική παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους, στα συνδικάτα, στην Αυτοδιοίκηση, στους επιστημονικούς φορείς».

Ο Ε. Τσακαλώτος, με το αφήγημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους, με μπροστάρη το αστικό κράτος, υποστηρίζει ότι η προστασία της κοινωνίας είναι εφικτή ταυτόχρονα με την προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Υπερασπίζεται «ένα "αναπτυξιακό σοκ", μία βαθιά μεταρρυθμιστική τομή, που θα διαρρήξει το βαλτωμένο πεδίο της αργής ανάπτυξης», με «συμμετοχική συστράτευση» του κόσμου της εργασίας, ένα «"αναπτυξιακό κράτος"» που «θα απελευθερώσει τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας με ισχυρή βιομηχανική και αγροτική πολιτική, με πράσινη μετάβαση μέσω της ενεργειακής δημοκρατίας».

«Αυτήν την Ελλάδα καλείται ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει και να διαμορφώσει. Πρέπει να είναι πιο αναπτυξιακή, πιο πράσινη, πιο παραγωγική, πιο δίκαιη, πιο ισότιμη, πιο δικαιωματική, πιο πλουραλιστική, πιο δημοκρατική, πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτική, πιο ευρωπαϊκή, πιο φιλειρηνική, πιο συμμετοχική, πιο ανοιχτή στην κοινωνική κινητικότητα», υποστηρίζει.

Ο Ν. Παππάς υποστηρίζει ότι «κάθε αναδίπλωσή μας στη "φωλιά" της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και μόνο θα ήταν μεγάλο λάθος», καθώς «σε περιβάλλον ενισχυμένης αναλογικής μόνο παρατάξεις που εκφράζουν ευρύ τόξο δυνάμεων μπορούν να κερδίζουν εκλογές». Υποστηρίζει την πολιτική της «διεύρυνσης» γράφοντας πως δεν ήταν «μίας χρήσης» αλλά «σαφής, διαρκής και εφαρμοσμένη πολιτική, που ξεδιπλώθηκε σε αλλεπάλληλα κύματα μέσα σε μια πορεία ετών και μας έφερε στη θέση της διακυβέρνησης».

Υποστηρίζει ακόμα ότι ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η επανασύσταση της εκλογικής συμμαχίας του 2015 που τον έφερε στην κυβέρνηση, το ξανακέρδισμα των ψηφοφόρων του κέντρου και της κεντροαριστεράς, αλλά και το να αποκτήσει το κόμμα τους έρεισμα «στους ενδιάμεσους θεσμούς κοινωνικής εκπροσώπησης, στα συνδικάτα, στην Αυτοδιοίκηση, στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα». Απέναντι στο κεφάλαιο δεσμεύεται και αυτός για «ένα νέο παραγωγικό μοντέλο», για «δίκαιη ψηφιακή και πράσινη μετάβαση».