RIZOSPASTIS

Πλήθος κόσμου αποχαιρέτησε, εν μέσω χειροκροτημάτων, τον σ. Διαμαντή, το φέρετρο του οποίου ήταν σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ, ενώ επάνω υπήρχε και ο «Ριζοσπάστης». Καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας, σύντροφοι του σ. Διαμαντή στέκονταν τιμητική φρουρά.

Το «παρών» έδωσε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με τα μέλη του ΠΓ Θέμη Γκιώνη, Κώστα Παρασκευά, Γιάννη Πρωτούλη, Θοδωρή Χιώνη.

Ο σύντροφος Διαμαντής ήταν μέλος του ΚΚΕ για 80 σχεδόν χρόνια, μπαρουτοκαπνισμένος στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ, στάθηκε αλύγιστος στις φυλακές και τους τόπους εξορίας. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής του Κόμματος και ήταν πρωτοπόρος συνδικαλιστής, επί χρόνια πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και μετέπειτα της Ομοσπονδίας των Συνταξιούχων του ΙΚΑ.

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλο σεβασμό και περηφάνια τον σύντροφο Διαμαντή Μαυροδόγλου, ο οποίος αφιέρωσε τα πολλά, γεμάτα με αγώνες χρόνια του, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, στη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, για έναν κόσμο ανθρώπινο, χωρίς φτώχεια και πολέμους, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή και την ανεξάντλητη δύναμή του έως τα βαθιά γεράματα για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού», τόνισε στον αποχαιρετισμό του, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ.

RIZOSPASTIS

Αναφέρθηκε στην αγωνιστική του διαδρομή, συνυφασμένη με την Ιστορία του Κόμματος, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Ο σύντροφος Διαμαντής το 1943 θα καταφύγει μαζί με τη μητέρα του στην Ηλιούπολη, γιατί οι Γερμανοί βομβάρδιζαν τη συνοικία που έμενε, γνωρίζεται με αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες των ανατολικών συνοικιών. Πολέμησε ηρωικά μαζί με τον λαό της αδούλωτης Αθήνας τον Δεκέμβρη του '44 (...) Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας ξαναήρθε στην Ηλιούπολη, όπου μαζί με άλλους συντρόφους πάλεψαν για την ανασυγκρότηση του Κόμματος και την υπεράσπιση του λαού μας (...)

Τον Ιούνη του 1945 ομάδα χιτών επιτίθεται το βράδυ στο σπίτι του. Τον παίρνουν στο βουνό όπου τον βασανίζουν, με αποτέλεσμα να μείνει αρκετές μέρες στο νοσοκομείο. Βγαίνει από το νοσοκομείο και συνεχίζει τη δράση ανυποχώρητα (...) Τον Οκτώβρη του 1946 πιάνεται ξανά από χωροφύλακες και χίτες που πολιορκούν το σπίτι, τον χτυπούν μπροστά στη μητέρα του και ενώ προσπαθεί να τους ξεφύγει, τον τραυματίζουν στο πόδι.

(...) Φυλακίζεται στις φυλακές Χατζηκώστα, τον βάζουν στην απομόνωση και προχωρά σε 8 μέρες απεργίας πείνας. Δικάζεται έξι χρόνια για παράνομη κατοχή όπλων, το ίδιο και η μητέρα του σε δυόμισι χρόνια και δήμευση της περιουσίας τους. Αποφυλακίζεται το 1950 και συνδέεται ξανά με το Κόμμα (...) Το 1962 απολύεται εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης (...)

(...) Το 1965, με απόφαση του ΚΚΕ, δημιουργούνται οι πρώτες παράνομες Κομματικές Ομάδες και είναι ανάμεσα στους πρώτους που συγκροτούν την Κομματική Ομάδα των οικοδόμων. Με την επιβολή της δικτατορίας πιάνεται από την πρώτη μέρα. Από τη Φιλαδέλφεια πήγε στη Γιούρα, όπου έκανε πάνω από 2 χρόνια και μετά μαζί με άλλους 1.200 αγωνιστές εξορίζεται στο Λακκί της Λέρου. Με τη διάσπαση του Κόμματος το 1968, χωρίς ταλαντεύσεις, τάσσεται με τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας.

Απολύθηκε από την εξορία τον Αύγουστο του 1970 και αμέσως συνδέθηκε με το Κόμμα και ανέλαβε δράση ενάντια στη χούντα. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, πριν 50 χρόνια από σήμερα, τον βρίσκει στην καθοδηγητική τριάδα της παράνομης Οργάνωσης των Οικοδόμων του ΚΚΕ, όπου αποφάσισαν την κινητοποίηση των οικοδόμων στους δρόμους της Αθήνας και στο Πολυτεχνείο.

Μετά τη μεταπολίτευση, κομματικά και συνδικαλιστικά χρεώθηκε στον κλάδο των οικοδόμων. Συνέβαλε στην ανασυγκρότηση των διαλυμένων από τη χούντα σωματείων, στην αλλαγή των συσχετισμών και το πέρασμα της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων στα χέρια των ταξικών δυνάμεων (...) Εκλεγόταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων μέχρι το 1985. Τον Νοέμβρη του 1977 εκλέχτηκε βουλευτής του Κόμματος και εκλεγόταν μέχρι το 1989 (...)

Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1978, εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επανεκλέχτηκε στο 11ο, το 1982, στο 12ο, το 1987, και μετά ξανά στο 15ο Συνέδριο, το 1996. Από το 1992, μετά τη συνταξιοδότησή του, εκλεγόταν πρόεδρος στη διοίκηση της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων του ΙΚΑ για πολλά χρόνια. Πάντα παρών στους αγώνες τους.

Στο σύντομο σεμνό βιογραφικό του, που άφησε για την εκδήλωση τιμής που του έκαναν τα Σωματεία Συνταξιούχων, κλείνει με τα εξής λόγια:

"Δεν ξέρω αν έδωσα όσα έπρεπε και μπορούσα για την εργατική τάξη από την οποία προέρχομαι. Πάντα μπορούμε να δίνουμε περισσότερα και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε και επειδή ο ταξικός αγώνας δεν δίνει σύνταξη, υπόσχομαι όσο αντέχουν οι δυνάμεις μου να βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή".

Και στο βιογραφικό του από το Αρχείο του Κόμματος γράφει: "Πάντα μπορούμε να δίνουμε περισσότερα, για αυτό ας με κρίνει το κόμμα μου, το ΚΚΕ"».

Ολοκληρώνοντας τον επικήδειο ο Γ. Πρωτούλης τόνισε: «Πράγματι: Ο σύντροφος Διαμαντής Μαυροδόγλου αφήνει πίσω του μια πλούσια αγωνιστική κληρονομιά, παίρνει επάξια τη θέση του δίπλα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης.

Σύντροφε Τάκη, θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στα παιδιά του, συντρόφους Ζαφείρη και Δώρα και στα εγγόνια του Σταύρο, Βαλεντίνη και Διαμαντή».

Ο Φίλιππος Περγαντής, εκ μέρους της ΚΟ Ελληνικού του ΚΚΕ, σημείωσε ότι η στάση του συντρόφου Διαμαντή «αποτελεί παράδειγμα για εμάς. Μας γεμίζει δύναμη για να συνεχίσουμε, μας θυμίζει ότι δεν υπάρχουν αξεπέραστες δυσκολίες για τους κομμουνιστές». «Τα Σούρμενα, η γειτονιά σου, είναι από προχτές φτωχότερα», πρόσθεσε και υπογράμμισε: «Αφησες όμως καλή σπορά. Αναλαμβάνουμε τη βαριά ευθύνη να συνεχίσουμε τον αγώνα σου».

Εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ η Δέσποινα Ρουμανέα τόνισε ότι «οι σύντροφοι που πέρασαν από τις γραμμές της ΚΝΕ στην περιοχή κρατούν ενθύμιο την έγνοια και την αγάπη για τη νεολαία και τις πολύτιμες ιστορίες από τις φυλακές, από τη δράση του Κόμματος σε δύσκολες περιόδους» και υπογράμμισε: «Δίνουμε τον λόγο μας ότι τα μέλη της ΚΝΕ θα τιμούμε το παράδειγμα της ζωής όλων αυτών που δεν λύγισαν, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Θα συνεχίσουμε σταθερά στον ίδιο δύσκολο μα όμορφο αγώνα για τη νέα κοινωνία που και ο ίδιος ονειρεύτηκε, για τον σοσιαλισμό».

Ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, αναφέρθηκε στη μεγάλη συμβολή του σ. Διαμαντή στην ανασυγκρότηση των σωματείων των οικοδόμων και στον ταξικό προσανατολισμό του οικοδομικού κινήματος. Τόνισε ότι πρωτοστάτησε σε όλους τους μεγάλους αγώνες, τις εμβληματικές κατακτήσεις και τις μεγάλες νίκες του κλάδου.

Σημείωσε ότι ήταν «πάντα μπροστάρης, ακούραστος και αποφασιστικός με ανεξάρτητη πίστη στο δίκαιο του αγώνα και της τάξης μας, με την ντουντούκα στο χέρι να ενημερώνει με ήρεμο λόγο και αποφασιστικότητα τους οικοδόμους στους χώρους δουλειάς, στα γιαπιά, τα χαράματα στις πιάτσες».

«Ολοι εμείς που σε γνωρίσαμε, που μάθαμε τη ζωή και την προσφορά σου, στεκόμαστε μπροστά σου με δέος, τιμή και περηφάνια», τόνισε.

Η Φρόσω Κονδύλη, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και της Διοικούσας Επιτροπής του Παραρτήματος Ελληνικού - Αργυρούπολης, στο οποίο επί σειρά ετών ήταν πρόεδρος, τόνισε ότι «ο σύντροφος Διαμαντής αποτελεί κομμάτι της ηρωικής δρακογενιάς των κομμουνιστών αγωνιστών που η ζωή του αποτελεί παράδειγμα και έμπνευση για όλους εμάς που ακολουθούμε».

Ο Σπύρος Χαλβατζής, εκ μέρους του Συνδέσμου Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - 1974, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Θυμόμαστε τον σ. Διαμαντή στη Γυάρο και στο Λακκί της Λέρου πάντα χαμογελαστό, προτρέποντας τους νέους αγωνιστές να διαβάζουν και να προσφέρουν (...) Ηταν άνθρωπος της προσφοράς». Τόνισε ότι «ποτέ δεν πισωπάτησε, δεν λιποψύχησε. Ο τίτλος του λαϊκού αγωνιστή του ταιριάζει απόλυτα». Ενώ αναφέρθηκε και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπου «μαζί με 250 οικοδόμους έφτασαν με πορεία στον χώρο για να στηρίξουν τον ξεσηκωμό και τη νεολαία».

Ο Γιώργος Σκιαδιώτης, εκ μέρους της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ, σημείωσε ότι «δεν αποτελεί καθόλου υπερβολή να πούμε πως ο Διαμαντής Μαυροδόγλου ήταν η ψυχή της ανασυγκρότησης του κινήματος συνταξιούχων». Αναφέρθηκε στη συμβολή του στην οργάνωση του κινήματος πάνω σε στέρεες ταξικές βάσεις και υπογράμμισε πως από την αρχή της θητείας του στη θέση του προέδρου βοήθησε να λυθούν οργανωτικά προβλήματα, έδωσε λύσεις σε πρακτικά ζητήματα, χάραξε αποφασιστικά τον αγωνιστικό δρόμο, χωρίς υποχωρήσεις για το συνταξιουχικό κίνημα.

Επισήμανε ότι μέχρι και την αποχώρησή του από την ενεργή δράση ως μέλους του ΔΣ της Ομοσπονδίας, το 2015, δεν σταμάτησε καθόλου να είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά και ύστερα δεν έπαψε να ενδιαφέρεται, να ρωτά, να ενημερώνεται, να συμμετέχει μέσα από το Σωματείο της περιοχής του. «Υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε με το ίδιο όπως το δικό του πείσμα, το ταξικό κριτήριο και την επιμονή», πρόσθεσε.