Ενώ 3 χρόνια τώρα το ΑΕΠ ολοένα και αυξάνεται, ολοένα και μικραίνει το κομμάτι που πάει για τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού, όπως η Εκπαίδευση και η μόρφωση των παιδιών του, τόνισε ο Γιάννης Δελής, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στη Βουλή στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Σημείωσε ότι το συνολικό ποσό που θα δοθεί για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση για το 2024 είναι μειωμένο κατά 135 εκατομμύρια ευρώ, όπως και πέρυσι. «Κι αυτό εξηγεί γιατί ενώ φτάνουν τα Χριστούγεννα, εξακολουθούν να υπάρχουν κενά εκπαιδευτικών, εκατοντάδες μαθητές με έγκριση για Παράλληλη Στήριξη ακόμα περιμένουν και σεις τι τους απαντάτε; Οτι δεν θα γίνουν άλλες προσλήψεις κι ας γίνουν κομμάτια όσοι δουλεύουν για να μη φαίνονται τα κενά». Αναφέρθηκε και στην άθλια κατάσταση των σχολικών κτιρίων, ενώ ειδική αναφορά έκανε και στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, που είτε μένουν χωρίς δασκάλους είτε κλείνουν, σχολιάζοντας σκωπτικά: «Κατά τ' άλλα κάνετε ότι ενδιαφέρεστε για τους απόδημους, αλλά ενδιαφέρεστε μόνο για την ψήφο τους».

Στηλίτευσε το τεράστιο πρόβλημα με τη μεταφορά μαθητών από και προς τα σχολεία. Στον νομό Θεσσαλονίκης 600 μαθητές συνεχίζουν να μη μεταφέρονται με κρατική ευθύνη, ενώ στην Κεντρική Μακεδονία περίπου 500 παιδιά με αναπηρίες αποκλείονται από την εκπαιδευτική διαδικασία καθώς ακόμα περιμένουν να εξασφαλιστεί η μεταφορά τους στα Ειδικά Σχολεία. «Αντε πείτε τους τώρα με εκείνο τον περίσσιο κυνισμό ότι το περπάτημα κάνει καλό», σημείωσε ο Γ. Δελής.

Υπογράμμισε ότι πάνω από 50.000 είναι οι αναπληρωτές συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί, το 40% του συνόλου, στους οποίους δεν αναγνωρίζονται τα ίδια δικαιώματα με αυτά των μόνιμων, αλλά κόβονται ακόμα κι ο μισθός και τα ένσημά τους αν πάθουν π.χ. κάποιο ατύχημα, ενώ για όλους τους εκπαιδευτικούς εντείνεται μια απερίγραπτη γραφειοκρατική πίεση, με την κυβέρνηση να επισείει πάνω απ' τα κεφάλια τους τον μπαμπούλα της «αξιολόγησης», στην οποία αντιδρούν εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς.

Ακόμη ο βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι ο Πολιτισμός αντιμετωπίζεται συχνά και κυνικά ως εμπόρευμα και ως μια περιττή πολυτέλεια, ενώ και στον ίδιο τον προϋπολογισμό αντιμετωπίζεται σαν αποπαίδι.