Δεν ξέρουμε αν κύλησε κάποιο δάκρυ στο πρόσωπο του Σκέρτσου, όταν έλεγε «ας δώσουμε μια ευκαιρία στην αγάπη». Δεν ξέρουμε πώς εμπνεύστηκε η Ρ. Χρηστίδου του ΣΥΡΙΖΑ το «έχω μπει στον 21ο αιώνα» και την αναφορά στο ...«κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο. Ούτε ξέρουμε τι ένιωθε βαθιά μέσα του ο Παππάς, επίσης του ΣΥΡΙΖΑ, με την «ετεροκανονικότητα». Το μόνο σίγουρο είναι ότι ντράπηκε και η ντροπή με όσα ακούστηκαν και χτες στη Βουλή. Για παράδειγμα, υπερασπίζονται τα «δικαιώματα του παιδιού» εκείνοι που ξεπλένουν ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του Ισραήλ τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών στην Παλαιστίνη. Είναι οι ίδιοι που βαφτίζουν ξεδιάντροπα «προστασία των ευάλωτων» τους νόμους που ψήφισαν διαδοχικά για το ξεσπίτωμα υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Που επικαλούνται το «δικαίωμα» του εργαζόμενου να δουλεύει σε δυο και τρεις εργοδότες, για να ψηφίσουν τον νόμο για τις 13 ώρες δουλειά τη μέρα. Ακόμα και τώρα, που φέρνουν το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κοροϊδεύουν αισχρά ότι έτσι διασφαλίζεται το δικαίωμα της πρόσβασης στην Εκπαίδευση για όλους, όταν αντίθετα ενισχύονται οι ταξικοί φραγμοί. Νισάφι λοιπόν! Χορτάσαμε από θεματοφύλακες της «προόδου» και των «δικαιωμάτων»! Το μόνο δικαίωμα που υπηρετούν, είναι αυτό του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο τον λαό και τη νεολαία.