Μια άλλη ματιά στον απόηχο των γαλλικών εκλογών στην Ελλάδα | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια άλλη ματιά στον απόηχο των γαλλικών εκλογών στην Ελλάδα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ενα προσφιλές στοιχείο της αστικής προπαγάνδας είναι η τάση, όταν το απαιτεί μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα αλλά βοηθά και η συγκυρία, να δημιουργείται μια εικονική πραγματικότητα για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, με δεδομένο ότι βολεύει και η εικόνα της στιγμής. Εστιάζουν σε έναν από τους παράγοντες που συνθέτουν το φαινόμενο, έξω μάλιστα από την ουσία του, συμβάλλοντας στη δημιουργία μαζικής κοινωνικής ψυχολογίας υποταγής των λαϊκών μαζών.

Βολεύει πολύ περισσότερο, όταν η εικόνα διαμορφώνεται με λαϊκή παρέμβαση, έστω και με την ψήφο, μόνο που ακριβώς δεν μπορεί να αποτυπώσει τις διεργασίες στην πολιτική συνείδηση που καθόρισαν το αποτέλεσμα. Διεργασίες που κάτω από ορισμένες συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις μπορεί να γίνουν επικίνδυνες για το αστικό πολιτικό σύστημα και όχι για την υποτιθέμενη αντικατάστασή του από μια μορφή διακυβέρνησης σε μια άλλη, πιο αντιδραστική.

Πρόκειται, λοιπόν, για τις γαλλικές εκλογές, που έγιναν αντικείμενο πολυποίκιλων σχολιασμών, ερμηνειών, εκτιμήσεων, αναζητήσεων, σε σχέση με το πώς θα επιδράσουν στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία και όχι μόνο. Με επίκεντρο και πυρήνα της σκέψης τους, όχι την πραγματικότητα που δημιούργησε το εκλογικό αποτέλεσμα, τις «αθέατες» όψεις της, τους παράγοντες που την καθόρισαν, αλλά τη μερική αποτύπωση της εικόνας των αποτελεσμάτων, στο φαινόμενο «Λεπέν».

Και ξεχωρίζουν στις αναλύσεις τους ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο που τους κάνει να σηκώνουν κουρνιαχτό. Η ενίσχυση του ακροδεξιού, εθνικιστή Λεπέν ή η κάθετη πτώση της «Κεντροαριστεράς» και της σοσιαλδημοκρατίας; Γιατί, το πρώτο στοιχείο που χρησιμοποίησαν για να σπείρουν πανικό, ήταν το γεγονός ότι ο Λεπέν αναδείχτηκε στη δεύτερη θέση. Αλλά ο θόρυβος και ο πανικός δημιουργείται από τους κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες, «κεντροαριστερούς», «νεοαριστερούς» και ...βάλε. Και όχι τυχαία.

Στη διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, η αντικειμενική πραγματικότητα έχει άμεση σχέση με τον υποκειμενικό παράγοντα, τα πολιτικά κόμματα και την επιρροή που ασκούν με τη δράση τους στις λαϊκές μάζες, είτε βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία είτε όχι. Βεβαίως, η εξελισσόμενη κοινωνικοιοκονομική πραγματικότητα έχει τους δικούς της νόμους κίνησης, ανεξάρτητους από τη θέληση των ανθρώπων, αλλά οι νόμοι λειτουργούν με την παρέμβαση των ανθρώπων. Και επειδή στην κοινωνία υπάρχουν τάξεις και συμφέροντα, η ανθρώπινη παρέμβαση πραγματοποιείται με την πολιτική. Που διαμορφώνουν, εκφράζουν και προωθούν τα πολιτικά κόμματα. Που με τη σειρά τους εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.

Πίσω, λοιπόν, από τον ορυμαγδό, που σήκωσαν οι αναλυτές και δημοσιολόγοι και στην Ελλάδα με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, κρύβονται δύο βασικά ζητήματα. Η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, των πολιτικών κομμάτων, αλλά και η επίδραση των μαζών στην εξέλιξή του έτσι που να συνεχίζεται, όσο γίνεται πιο ανώδυνα για την αστική τάξη και τα μονοπώλια, η σταθερότητά του, η ενίσχυσή του, η παράταση ζωής του μελλοθάνατου καπιταλισμού. Το ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα, που παρασάπισε, (αυτό και αν είναι ένα από τα φαινόμενα που ανέδειξαν αυτές οι εκλογές), χωρίς την επαναστατική δράση των μαζών δε θα περάσει οριστικά στην ιστορία.

Αυτή η δράση επειδή δε φαίνεται στη Γαλλία, αλλά αντικειμενικά κάποτε θα εκφραστεί, χρειάζεται να απομακρυνθεί όσο γίνεται ως ενδεχόμενο. Ως τώρα τα κατάφεραν. Ακόμη και το αρνητικό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό της Γαλλίας φαίνεται βολικό για την ώρα. Κανένας κίνδυνος για μετατροπή της δυσαρέσκειας σε συνειδητή αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Και πράγματι, η δυσαρέσκεια, αν πολιτικά δεν μπορεί να εκφραστεί στην κατεύθυνση και προοπτική της αμφισβήτησης του καθεστώτος των μονοπωλίων, γιατί το εργατικό κίνημα είναι ενσωματωμένο, γιατί επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει, τότε μπορεί να προσλαμβάνει και αντιδραστικές εκφράσεις.

Αλλά η ουσία παραμένει. Η αντικειμενική βάση αναπαραγωγής και ενίσχυσης της δυσαρέσκειας υπάρχει. Οπως επίσης και το γεγονός ότι η έκφραση ενός φαινομένου μετά από μια πολιτική μάχη, έστω και εκλογική, μπορεί να επιδράσει αντιστρέφοντας διαδικασίες, να τις επιταχύνει, στην κατεύθυνση ανάπτυξης συνειδητού εργατικού κινήματος.

Ετσι, λοιπόν, ως συνέχεια του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών, είχαμε τις «αυθόρμητες κινητοποιήσεις» κατά του Λεπέν. Ηταν εντελώς αυθόρμητες; Είναι ένα ερώτημα, αν και το αυθόρμητο με το συνειδητό είναι έννοιες σχετικές, συνυπάρχουν. Το ζήτημα είναι προς ποια κατεύθυνση τις καθοδηγεί και τις προσανατολίζει η όποια ηγεσία βρίσκεται πίσω απ' αυτές. Αλλωστε, ο Λεπέν και ο κάθε Λεπέν φαίνεται χρήσιμος στο σύστημα, αφού αξιοποιείται από τη μεν σοσιαλδημοκρατία ως εμπόδιο στην ενίσχυση της «Δεξιάς», (κόβει ψήφους από τον Σιράκ έλεγε ο Μιτεράν), του άλλου πόλου του αστικού πολιτικού συστήματος, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιείται και για την ενίσχυση του κάλπικου διλήμματος, για ενίσχυση της «Κεντροαριστεράς» σαν το μοναδικό εμπόδιο στην ενίσχυση των ακροδεξιών και των εθνικιστών. Και η «Δεξιά» το χρησιμοποίησε γιατί διαπίστωνε ότι τραβούσε ψήφους δυσαρέσκειας από την πολιτική της «Κεντροαριστεράς», από λαϊκά τμήματα με ανώριμη πολιτική συνείδηση.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι αναζητείται ταχτική που το κύριο στην εφαρμογή της δε θα 'ναι τόσο να αντιστρέψουν την τάση προς τον ακροδεξιό εθνικιστικό κίνδυνο, (άλλωστε, η αύξηση του Λεπέν είναι μηδαμινή, η κάθετη πτώση σοσιαλδημοκρατών και ΓΚΚ τον έφεραν στη 2η θέση), αλλά στη σωτηρία της «Κεντροαριστεράς». `Η στην επιδίωξη ανασύνθεσης, αναδημιουργίας του άλλου πόλου του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να ενισχύονται τα κάλπικα διλήμματα ενσωμάτωσης και υποταγής των λαϊκών μαζών στην πολιτική του κεφαλαίου. Σε άμεση σχέση με την εφαρμογή της πιο αποτελεσματικής μεθόδου παρεμπόδισης της πολιτικής συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών, στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης, της αντίστασης και της δράσης κατά του αστικού πολιτικού συστήματος και του καθεστώτος των μονοπωλίων.

Γιατί το χαμένο γόητρο της σοσιαλδημοκρατίας και της «Κεντροαριστεράς» οφείλεται στην πολιτική της, αλλά και στη λανθάνουσα αφύπνιση των λαϊκών μαζών. Που εκφράστηκε επίσης και με άλλους τρόπους, όπως τα άκυρα και τα λευκά ή οι τροτσκιστές. Και αυτό που αποσιωπήθηκε είναι ότι πράγματι, η αποχή, το λευκό και το άκυρο, που συγκέντρωσε ένα σημαντικό ποσοστό, ήταν ψήφος δυσαρέσκειας που δεν μπορούσε αντικειμενικά να εκφραστεί με πιο συνειδητό τρόπο, αφού το ΓΚΚ συμμετείχε στην κυβέρνηση.

Βεβαίως, η μεταφορά της εικόνας που αποτύπωσαν οι εκλογές στη Γαλλία, των αναλύσεων και των εκτιμήσεων και στην Ελλάδα, έχει τη δική της σημασία. Διαφορετική βεβαίως για την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα, διαφορετική για την εργατική τάξη και το λαό. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ συγκλίνουν στις εκτιμήσεις, περί πολυδιάσπασης της «Αριστεράς», ως αιτίας του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Και η ΚΕΔΑ άδραξε την ευκαιρία για να ματαξαναπεί, περί ενότητας δράσης της «Αριστεράς», που να κατατροπώσει «το δικομματισμό». Ο ΣΥΝ, βεβαίως, που υμνούσε το γαλλικό μοντέλο της «Κεντροαριστεράς», ανακάλυψε σαν την «απατημένη σύζυγο», ότι η πολιτική διαχείρισης που εφάρμοσε ήταν νεοφιλελεύθερη. Και ήταν πραγματικά. Αλλά πού πήγαν οι ύμνοι για το 35ωρο, τη μείωση της ανεργίας κλπ. που προπαγάνδιζε; «Φύλλο, φτερό στον άνεμο». Μα ως συνήθως δεν έχει πρόβλημα να κάνει το «άσπρο - μαύρο» σ' αυτά που έλεγε χτες, μ' αυτά που θα πει σήμερα και αύριο. Μέσα σ' όλ' αυτά τα αναμασήματα της ντόπιας συνασπισμένης σοσιαλδημοκρατικής προπαγάνδας και τους «μηρυκασμούς» γίνεται να μη χωράει το ΚΚΕ; Που το ενοχοποιούν για τη «διάσπαση της Αριστεράς», γιατί είναι αμετανόητα σταθερό στην πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για ανατροπή του συστήματος, και παλεύει για τον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών από όλες τις αποχρώσεις, μπλε, πράσινες, ροζ, δεξιές και αριστερούτσικες πολιτικές, ή γιατί η αντιευρωενωσιακή πολιτική του τροφοδοτεί τον εθνικισμό! Αν είναι δυνατόν! Γιατί, τότε όλος ο χαλασμός περί «εθνικών στόχων» πού πάει; Συνοδεύεται με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Δηλαδή με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, στον οποίο θέλουν να υποτάσσουν την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Και το ΚΚΕ τούς χαλάει την εικόνα της κοσμοπολίτικης μονοπωλιακής πραγματικότητας χρήσιμης για την ελληνική ολιγαρχία, για να δυναστεύει το λαό.

Υπάρχει, όμως, και συνέχεια. Πρόσφατα, εκτός από αναλυτές και δημοσιολόγους, στελέχη του ΠΑΣΟΚ διακήρυτταν με τον πιο επίσημο τρόπο πως εθνικιστική ακροδεξιά υπάρχει και στην Ελλάδα, υπάρχει ο Ελληνας Λεπέν. Μάλιστα, ο Κ. Λαλιώτης σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε πως υπάρχει στους κόλπους της ΝΔ, εκτρέφεται απ' αυτήν και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να εκφραστεί.

Πώς να σχολιάσει κανείς την πεποίθηση του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ; Ως μύχιους πόθους της σοσιαλδημοκρατίας και από ποια σκοπιά; Οτι η πιθανή έκφραση ενός αντίστοιχου φαινομένου στην Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα; Αυτός θα είναι ένας ακόμη παράγοντας που ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει, αποδυναμώνοντας τη ΝΔ; Και επειδή ακριβώς είναι πιθανή η έκφρασή του γι' αυτό πρέπει να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ και η «Κεντροαριστερά», ως μοναδική διέξοδος από τέτοιους κινδύνους; Αντικειμενικά είναι ένα ακόμη στοιχείο ενίσχυσης των κάλπικων διλημμάτων, υποταγής και ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών και βεβαίως χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά χρησιμοποιείται βασικά, για να συνεχίσει το αστικό πολιτικό σύστημα να λειτουργεί χωρίς κραδασμούς. Μεταφέρουν το γαλλικό φαινόμενο στα ελληνικά δεδομένα, και σε ενορχηστρωμένη συγχορδία απειλούν ότι θα 'ρθουν τα χειρότερα, αφού το ΚΚΕ επιμένει να δρα με την πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, ενάντια στην πολιτική εξουσία των μονοπωλίων και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι πόλεμοι και η «νέα τάξη». Ετσι, τη δυσαρέσκεια από την πολιτική τους και την έκφρασή της έξω από τα πλαίσια του συστήματος πάνε να προλάβουν, επιδιώκοντας να αντιστρέψουν την πραγματικότητα που δημιουργεί η πολιτική τους στις λαϊκές συνειδήσεις.

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένα βασικό και στέρεο συμπέρασμα από τις γαλλικές εκλογές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης, που κατευθύνεται στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και προϋποθέτει ένα λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο με θεμέλιο ένα ισχυρό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, ένα ισχυρό, οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά ΚΚΕ.

Σ.Λ.