Ηταν Οκτώβρης του 2022, όταν το Ισραήλ υπέγραφε με τον Λίβανο την περίφημη συμφωνία για τη διευθέτηση των μεταξύ τους ΑΟΖ.

Η συμφωνία είχε γίνει με αμερικανοΝΑΤΟική εποπτεία. Μάλιστα, οι δύο κυβερνήσεις (Ισραήλ και Λιβάνου) δεν την υπέγραψαν μεταξύ τους, αλλά η καθεμία ξεχωριστά με τις ΗΠΑ!

Από την πρώτη στιγμή αποκαλύφθηκε ότι η συμφωνία υπηρετούσε τον σχεδιασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και ισχυρών μονοπωλίων της Ενέργειας να βάλουν στο χέρι τα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου της περιοχής, που παρέμεναν ανεκμετάλλευτα όσο δεν ξεκαθάριζε το θέμα της ΑΟΖ.

Η ιμπεριαλιστική αυτή συμφωνία συνεκμετάλλευσης (ο καθορισμός της ΑΟΖ έγινε με βάση τα κοιτάσματα φυσικού αερίου!), που υπογράφηκε με το «πιστόλι στον κρόταφο» των λαών, και την οποία οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και οι άλλοι παρουσίαζαν ως «ιστορικής σημασίας» για ολόκληρη την περιοχή, δεν έφερε ούτε την ειρήνη, ούτε την ασφάλεια στη Μέση Ανατολή.

Αντίθετα, επιβεβαιώθηκε αυτό για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή: Οτι περιέχει το «σπέρμα» μιας νέας πιο σφοδρής όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στο Ισραήλ και στον Λίβανο, με συνολικότερες επιπτώσεις στην περιοχή.

Την απάντηση δίνουν σήμερα οι εικόνες της χερσαίας ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο, οι σφοδροί βομβαρδισμοί της Βηρυτού, τα τυφλά χτυπήματα που εξαπολύει το κράτος - δολοφόνος σε βάρος του λιβανέζικου λαού.

Στα συντρίμμια που αφήνει αυτή η νέα επέμβαση θάβονται μαζί και τα «παχιά λόγια» που ακούγονταν τότε για το «νέο κεφάλαιο» στις σχέσεις Λιβάνου - Ισραήλ, με «καθοριστική συμβολή των ΗΠΑ».

Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν ούτε από τους ανταγωνισμούς, ούτε από τους συμβιβασμούς μεταξύ των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Αυτοί γίνονται πάντα για τα συμφέροντα των μονοπωλίων και δεν «κουμπώνουν» πουθενά με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες.

Εγραφε χαρακτηριστικά ο «Ριζοσπάστης» με την ανακοίνωση της συμφωνίας: «Οι ανταγωνισμοί κάθε άλλο παρά αμβλύνονται, κάνοντας εύθραυστο ακόμα κι αυτόν τον συμβιβασμό».

Υπάρχει και κάτι ακόμα: Η ελληνική κυβέρνηση χαιρέτισε τη διευθέτηση και την υποδέχτηκε πανηγυρικά ως «οδικό χάρτη» για ανάλογη συμφωνία στα Ελληνοτουρκικά. «Το Ισραήλ και ο Λίβανος είναι σε πόλεμο και πέτυχαν λύση. Δεν υπάρχει λόγος να μην κάνουμε το ίδιο με την Τουρκία», έλεγε τότε ο πρωθυπουργός.

Την ίδια προπαγάνδα αναπαρήγαγαν και τα γνωστά παπαγαλάκια της κυβέρνησης - αυτοί που σήμερα «θαυμάζουν» και χειροκροτούν την ισραηλινή επέμβαση στον Λίβανο - ενώ στο ίδιο πνεύμα ήταν οι τοποθετήσεις και των άλλων κομμάτων.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» προειδοποιούσαν: «Αν ο "οδικός χάρτης" για τη χάραξη των θαλάσσιων ζωνών (σ.σ. σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο) είναι οι Συμφωνίες Λιβάνου - Ισραήλ, τότε μόνο ανησυχία θα πρέπει να αισθάνεται ο λαός».

Κάτω από το φως των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, ειδικά μετά την κλιμάκωση της ισραηλινής επίθεσης στον Λίβανο, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση: ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ δεν ήταν και δεν μπορούν να είναι «εγγυητές» της σταθερότητας και της ειρήνης, «θεματοφύλακες» κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.

Η ΝΑΤΟική συνοχή, στο όνομα της οποίας ομνύουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, οδηγεί σε νέα, μεγαλύτερα δεινά τους λαούς.

Θυμίζουμε ότι στη Μέση Ανατολή, εκτός από τη Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ για τις ΑΟΖ, είχαν προηγηθεί και οι λεγόμενες συμφωνίες του Αβραάμ, με αμερικανική εποπτεία. Σήμερα, όμως, ολόκληρη η περιοχή βρίσκεται στα πρόθυρα ενός γενικευμένου πολέμου.

Διέξοδος για τους λαούς δεν είναι να σηκώνουν τη σημαία της αστικής τάξης και να βαδίζουν «περήφανα» προς την καταστροφή. Ο δρόμος για τα δικά τους συμφέροντα και τις ανάγκες περνάει μέσα από τη σύγκρουση με την αστική τάξη σε κάθε χώρα και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της.

Μέσα από την πάλη για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής στην εξουσία και να οικοδομήσει σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με τους άλλους λαούς.