Ενόσω οι ηγέτες των οκτώ πιο ανεπτυγμένων χωρών της υφηλίου, της G8, συζητούσαν το μέγιστο πρόβλημα της Αργεντινής στο απομονωμένο θέρετρο των Βραχωδών Ορέων, η Αστυνομία και η Εθνοφρουρά, με στολές ή πολιτικά, δολοφονούσαν εν ψυχρώ δύο πικετέρος, δηλαδή μέλη του κινήματος των ανέργων.

Την επομένη, εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους, κραυγάζοντας «Ντουάλδε δολοφόνε». Δεν ήταν λίγοι αναλυτές, που συντάχθηκαν με το λαϊκό αίσθημα, τονίζοντας ότι η πτέρυγα των Περονιστών, από την οποία προέρχεται και ο Πρόεδρος Εντουάρδο Ντουάλδε, αυτή που διασυνδέεται με την κυβέρνηση Μένεμ όπου ξεπουλήθηκε ΟΛΗ η χώρα στις πολυεθνικές και τα ξένα συμφέροντα, ήταν οι ηθικοί αυτουργοί των δολοφονιών.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Ντουάλδε κατόρθωσε να «σώσει το τομάρι του», δηλώνοντας ότι «δε θα ανεχτεί τέτοιες πράξεις», εξαναγκάζοντας τον αρχηγό της αστυνομίας του Μπουένος Αϊρες σε παραίτηση.

Λίγο αργότερα, ο υπουργός Οικονομικών στην Ουάσιγκτον, γονυπετής, εκλιπαρούσε την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά και το ΔΝΤ για ένα ακόμη πακέτο δανείων «διάσωσης». Η στάση του επικεφαλής του ΔΝΤ, Χορστ Κέλερ, ήταν σαφής, καθώς δήλωσε «προδομένος», εξαιτίας της ανειλικρίνειας της κυβέρνησης της Αργεντινής στο να λάβει πραγματικά μέτρα σκληρής λιτότητας.

Αυτό δεν πτόησε τον Ντουάλδε να ισχυριστεί, προκηρύσσοντας εκλογές για το Μάρτη του 2003, ότι «όλα βαίνουν καλώς». Η απάντηση ήρθε από τους ίδιους τους Αργεντίνους, που, οκτώ μήνες μετά, άκαμπτοι και πάντα στους δρόμους, δηλώνουν «πρέπει να τους ανατρέψουμε»... και ουδείς δε στοιχηματίζει πια στη διάσωση του Ντουάλδε...