«Αντάρτικη οργάνωση», που πήρε το όνομά της «από την ιδιαιτέρως βίαιη εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβριο του 1973». Ιδεολογικά χαρακτηρίζεται «μαρξιστική - λενινιστική» και ο φερόμενος ως ηγέτης της, Αλ. Γιωτόπουλος, «θαύμαζε τον αντάρτη Τσε Γκεβάρα». Είναι ορισμένα αποσπάσματα από την ανταπόκριση της κ. Ανθής Καρασάβα, σχετικά με την υπόθεση της «17Ν», στην αμερικανική εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», της 19ης Ιούλη. Και αφού αναφέρονται αρκετά στοιχεία, από τις πρόσφατες συλλήψεις και άλλα συναφή, η ανταπόκριση κλείνει με μία φράση, σημειώνοντας ότι το 1973 υπήρχε δικτατορία στην Ελλάδα. Μια μέρα αργότερα, η έτερη μεγάλη εφημερίδα του συγκροτήματος, η «Σικάγο Τρίμπιουν» φιλοξενεί ανταπόκριση πάλι της κ. Καρασάβα, όπου αποφεύγονται οι χαρακτηρισμοί περί «μαρξιστικής - λενινιστικής», αλλά η «17Ν» παραμένει «ανταρτική οργάνωση»,

Το ίδιο εμφανής είναι η εμμονή της μεγαλύτερης μερίδας του αμερικανικού Τύπου να χαρακτηρίζει την 17Ν «αντάρτικη ομάδα» -δηλαδή κάτι σαν τους αντάρτες των απελευθερωτικών κινημάτων ανά τον κόσμο- ενώ το σύνολο, σχεδόν, του ευρωπαϊκού Τύπου, όπου υπάρχει αναφορά στη «17Ν» γίνεται σαφώς λόγος για «τρομοκρατική ομάδα». Προφανώς, δεν αποτελεί παρανόηση η συγκεκριμένη εμμονή, αλλά έκφραση μιας αντίληψης που υπάρχει και καλλιεργείται συστηματικά στις ΗΠΑ, ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Τώρα, αν οι εναντίον αφορούν σε πραγματικούς κοινωνικούς επαναστάτες, διαδηλωτές, αντάρτες, ή απλώς πρόκειται για «μυστηριώδεις» στυγνούς τρομοκράτες, λίγη σημασία έχει. Ολοι πρέπει να φαίνονται ίδιοι.