Στο φόντο, βέβαια, των λεγομένων οικονομικών σκανδάλων στις ΗΠΑ ξεδιπλώνεται μια έντονη και, λίγο έως πολύ, αποπροσανατολιστική φιλολογία, για την κατάρρευση των μέχρι σήμερα θεσμών και κανόνων δήθεν διαφάνειας και ελέγχου της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, την ανάγκη επιδιόρθωσης ή αντικατάστασής τους με νέους κανόνες κλπ, κλπ. Οι σχετικώς φιλολογούντες, όμως, κρύβουν με ιδιαίτερη επιμέλεια, ότι τα όσα ονομάζουν σκάνδαλα, αποτελούν μια μόνιμη και συνηθισμένη πρακτική των μεγάλων επιχειρήσεων και των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών τους. Στην πραγματικότητα, όταν μιλούν για αποτυχία των σχετικών θεσμών και κανόνων, εννοούν την αδυναμία των τελευταίων, να εμποδίσουν τη δημοσιοποίηση των προαναφερομένων συνηθισμένων πρακτικών. Την αδυναμία τους, να κρατήσουν το συνεχώς οξυνόμενο μονοπωλιακό ανταγωνισμό στα πλαίσια της καπιταλιστικής «νομιμότητας» και «ευπρέπειας». Και, βέβαια, σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, προσπαθούν να εμποδίσουν τη σκέψη των εργαζομένων, να προχωρήσει παραπέρα και να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια αυτών των φαινομένων. Θέλουν να τους πείσουν, ότι το σύστημα έχει ή μπορεί να βρει τους κατάλληλους θεσμούς και γιατροσόφια, ώστε και η πίτα να είναι στο ταψί και ο σκύλος χορτάτος... Και οι πολυεθνικές να συσσωρεύουν αμέτρητα πλούτη και οι εργαζόμενοι να περνούν καλά... Ελα, όμως, που δεν έχουν -ούτε και ποτέ θα βρουν- άλλο δρόμο ξεπεράσματος της κρίσης τους, απ' αυτόν, που φορτώνει τις βαριές και πολύμορφες συνέπειές της στις πλάτες των εργαζομένων και των λαών.