Μια συνέντευξη σε τοπική εφημερίδα του ναυτεργάτη Σινάν από την Ανω Καμπή Κέχρου του Νομού Ροδόπης, έδωσε αυτή τη φορά την αφορμή για μια οργανωμένη επίσκεψη στον Κέχρο, αντιπροσωπείας της ΝΕ Ροδόπης του ΚΚΕ.

Ο Κέχρος είναι μια από τις τρεις κοινότητες του Νομού Ροδόπης στα σύνορα με τη Βουλγαρία, σε υψόμετρο 900 μέτρων, με 3.500 κατοίκους σκορπισμένους σε 12 οικισμούς. Σ' αυτή την κοινότητα διάλεξαν να δημιουργήσουν, επειδή το επιτρέπουν οι συνθήκες, ίσως το μεγαλύτερο Αιολικό Πάρκο της χώρας, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι όπως «Κοπελούζος», «ΡΟΚΑΣ» κ.ά. Ηδη εγκαταστάθηκαν τέσσερις ανεμογεννήτριες, με στόχο να λειτουργήσουν το 2003. Το γεγονός αυτό έδωσε αφορμή στον τοπικό κυβερνητικό άρχοντα, τον περιφερειάρχη, να πει πάλι τις μεγάλες κουβέντες για ανάπτυξη της περιοχής, ακόμα και του Κέχρου. Η πραγματικότητα όμως που βιώνουν οι κάτοικοι του Κέχρου, ιδιαίτερα, έρχεται να επιβεβαιώσει ακόμη μια φορά αυτό που δεν έχουμε κουραστεί να λέμε: Οταν ακούμε για ανάπτυξη, να ρωτάμε: «Για ποιον;».

Και να ποια πραγματικότητα βιώνουν οι κάτοικοι του Κέχρου: Φτώχεια, ανεργία, υποαπασχόληση, μετανάστευση, προβλήματα στη μορφωτική διαδικασία, στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης, στην παροχή γενικότερα διαφόρων υπηρεσιών, που τα οξύνει η γεωγραφική θέση της κοινότητας, σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία για πολλά χρόνια του κράτους, τα ημίμετρα του σημερινού και η πολιτική της ΕΕ (π.χ. καπνά). Και συγκεκριμένα:

• Η απασχόληση των κατοίκων εξαρτάται κυρίως από την καπνοκαλλιέργεια (που όμως έχει μπει από καιρό στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και απειλείται με κατάργηση) και την κτηνοτροφία αιγοπροβάτων (η οποία με την ενδιάμεση αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής -ΚΑΠ, που αποφάσισε η Ευρωπαϊκή Ενωση, δέχεται σοβαρό πλήγμα).
• Το οδικό δίκτυο είναι σε πρωτόγονη κατάσταση. Επικίνδυνοι χωματόδρομοι παντού (πλην του κεντρικού δρόμου Κέχρου - Κομοτηνής). Σοβαρότατα είναι τα προβλήματα που δημιουργούνται στην επικοινωνία, τις μεταφορές, την παροχή υγειονομικής περίθαλψης, στη μορφωτική διαδικασία κ.λ.π. Η όλη κατάσταση το χειμώνα επιδεινώνεται στο έπακρο. Αν εξαιρέσουμε το δρόμο που οδηγεί στο διοικητικό κέντρο της κοινότητας, που είναι ασφαλτοστρωμένος από το 1998, το υπόλοιπο οδικό δίκτυο είναι όπως το θυμούνται από τον εμφύλιο δύο σύντροφοι, μέλη της αντιπροσωπείας της ΝΕ, που συμμετείχαν στο ΔΣΕ που δρούσε στην περιοχή. Αυτό που γίνεται είναι από καιρό σε καιρό λίγες παρεμβάσεις με γκρέιντερ... Εχουν προκληθεί αρκετά και σοβαρά ατυχήματα από την κατάσταση αυτή, που γίνεται πολλές φορές η αιτία για μη έγκαιρη αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας.
• Υγειονομική περίθαλψη: Υπάρχει ένα αγροτικό ιατρείο και ένας αγροτικός γιατρός για 12 οικισμούς, με το συγκεκριμένο μάλιστα οδικό δίκτυο.
• Παιδεία: Το πλησιέστερο Γυμνάσιο - Λύκειο βρίσκεται σε απόσταση 45 χλμ. από το διοικητικό κέντρο της Κοινότητας.
• Δίκτυο ύδρευσης: Υποτυπώδες για τους περισσότερους οικισμούς της κοινότητας που δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα ύδρευσης και άρδευσης, αν και νερό υπάρχει.
• Το αποχετευτικό είναι φυσικά ανύπαρκτο. Αλλά εδώ λείπουν και τα στοιχειώδη αποχετευτικά σε μερικούς οικισμούς και τα λύματα χύνονται στις ρεματιές, δημιουργώντας κινδύνους μόλυνσης για τους κατοίκους.
• Το δίκτυο της ΔΕΗ κάποιες φορές το χειμώνα παθαίνει βλάβες εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, με αποτέλεσμα να μένουν χωρίς ηλεκτρικό.
• Σταθερά τηλέφωνα εδώ και δύο χρόνια υπάρχουν παντού, πλην του οικισμού Ανω Καμπής.
• Στην αλληλογραφία μέσω του Ταχυδρομείου υπάρχει πρόβλημα, γιατί τα γράμματα στοιβάζονται στο τραπέζι ενός καφενείου. Χάνονται, καθυστερούν κ.λ.π.
• Δεν έχουν εικόνα από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μόνο τα κρατικά βλέπουν και τα δορυφορικά.
• Παράπονα υπάρχουν και για το ωράριο λειτουργίας της κοινότητας, αλλά και για προτάσεις που υποβάλλονται προς τους κατοίκους, από την κοινότητα, για την υλοποίηση κάποιου έργου π.χ. να βάλει η κοινότητα τους σωλήνες δικτύου ύδρευσης και τον εκσκαφέα για να σκάψει και οι κάτοικοι να βάλουν την εργασία τζάμπα.

Οι ευθύνες της πολιτείας γι' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση είναι τεράστιες και για την αδιαφορία της και την πολιτική που ακολούθησε. Ομως μια τέτοια καπιταλιστική πολιτεία, όπου μπορεί, τέτοια κάνει.

Οι τοπικοί άρχοντες όμως ακόμα και στο επίπεδο της μικρής κοινότητας, γιατί δεν όρθωσαν και δεν ορθώνουν το ανάστημά τους; Τι κέρδισε η Κοινότητα Κέχρου και οι κάτοικοί της τόσα χρόνια, με την τακτική των τοπικών αρχόντων, να μη γίνουν κακοί με την κυβέρνηση, να μην αποκαλύψουν, να μη διεκδικήσουν; Μιζέρια, φτώχεια, ανεργία, ξενιτιά, υποβάθμιση, απομόνωση.

Βέβαια, όπως γενικά συμβαίνει στον καπιταλισμό έτσι και στη μικρή καπιταλιστική κοινωνία «δέκα περνάν καλά και οι άλλοι υποφέρουν» όπως μας είπε ένας προβληματισμένος φίλος πάνω στον Κέχρο.