Κανείς, λοιπόν, πλέον, δεν αμφισβητεί ότι η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει μεγάλα τμήματα του εργαζόμενου πληθυσμού είναι ασφυκτική, εξαιτίας (εκτός των άλλων) και του κύματος ακρίβειας και των καθηλωμένων μισθών. Κανείς, επίσης, δε μασάει λόγια, όταν περιγράφει αυτή την κατάσταση. Ορισμένοι, μάλιστα, σαν να «ξύπνησαν» ξαφνικά κι «έφαγαν πόρτα» την πραγματικότητα ξεπερνούν εαυτόν στη σκληρότητα των δηλώσεών τους για τα δεινά των εργαζομένων. Περιμένει κάποιος μετά απ' αυτό να υπάρχει τουλάχιστον μια συνέπεια έργων και λόγων. Αμ, δε. Αντί οι καταγγελίες να συνοδεύονται τουλάχιστον από οργανωτικά μέτρα τέτοια που να κινητοποιούν τον εργαζόμενο λαό, έτσι που να μην μπορεί ανενόχλητος ο Σημίτης θρασύτατα να δηλώνει - όπως χτες - ότι θα συνεχιστεί το ξεζούμισμα των μόνιμων υποζυγίων, διαπιστώνουμε μια σχεδόν σχιζοφρενική κατάσταση.

Μέλος του προεδρείου της ΓΣΕΕ υπογράφει ως ΓΣΕΕ επιστολή στους βιομήχανους με την οποία εκφράζει την ανησυχία της για την πορεία της εθνικής οικονομίας που κινδυνεύει από την ακρίβεια. Ο ίδιος αλλάζει κοστούμι και εμφανιζόμενος ως «κοινωνικό φόρουμ» δηλώνει ότι οργανώνει διαδήλωση και μάλιστα πανελλαδική στη ΔΕΘ. Αλλά, προς Θεού, όχι μαζί με τα συνδικάτα και τους φορείς που εδώ και μήνες προετοιμάζουν τη διαδήλωση. Την ίδια ώρα στην Αθήνα και σε μια σειρά πόλεις έχουν εξαγγελθεί κοντά ένα μήνα τώρα συλλαλητήρια για τις 3 Σεπτέμβρη, ενάντια στην ακρίβεια. Κουβέντα γι' αυτά από τον όψιμο διαδηλωτή. Αλλος πάλι, ως ΑΔΕΔΥ αυτός, βγάζει ανακοίνωση που λέει πως η οργάνωση καλεί στο συλλαλητήριο της Αθήνας για την ακρίβεια, αλλά όταν τον ρωτούν σχετικά οι δημοσιογράφοι απαντά πως η ΑΔΕΔΥ απλά θα μετάσχει, όχι στην Αθήνα, αλλά στη ΔΕΘ στα πλαίσια της υποχρέωσής της ως μέλος του «κοινωνικού φόρουμ»...

Για να μην τα πολυλογούμε, η όλη ιστορία μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί πολιτική απατεωνιά. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ηθικό. Οι άνθρωποι είναι δέσμιοι των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών τους. Βγάζουν μπιμπίκια στην πιθανότητα η δράση τους να είναι τέτοια που να επιτρέπει στους εργαζόμενους - μέλη των οργανώσεών τους να βγουν στο προσκήνιο. Ακόμα χειρότερα. Οντας υπερασπιστές του ίδιου οικοδομήματος που υπερασπίζει κι ο Σημίτης, της ΟΝΕ και της «ελεύθερης αγοράς», έχουν όριο. Δεν μπορούν να πουν την αλήθεια στους εργαζόμενους για το ποιος φταίει. Δεν μπορούν κατά συνέπεια να πρωτοστατήσουν και στην πάλη ενάντια στον πραγματικό εχθρό. Ούτε στο επίπεδο του προσανατολισμού και των αιτημάτων, ούτε σ' αυτό των αναγκαίων οργανωτικών μέτρων. Ετσι την Τρίτη, μοιραία, θα βρίσκονται στην πραγματικότητα στο πλευρό του Χριστοδουλάκη την ώρα που θα δηλώνει στις κάμερες πως μετέχει στο «μποϊκοτάζ» και δεν ψωνίζει... Μπορεί το βράδυ κάποιος απ' αυτούς να εμφανιστεί και στη διαδήλωση. Αυτό που δε θα κάνει, αυτό που αποφεύγουν να κάνουν είναι να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους σαν εκλεγμένοι από εργαζόμενους. Προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δύο βάρκες. Ε, δε γίνεται.