Αν και αυτό αφορά το σύνολο των παραγόμενων προϊόντων, το κίνημα ειρήνης στέκεται, κυρίως (κι όχι αποκλειστικά, με τη γενικότερη έννοια του όρου), στην πολεμική παραγωγή. Στέκεται, δηλαδή, στο κόκκινο λεπτό διαχωριστικό νήμα που διαπερνά ερωτηματικά την παραγωγική διαδικασία στο σύνολό της: Για ειρηνικούς ή για πολεμικούς σκοπούς; Εδώ αναδεικνύεται η μια πλευρά που είναι το είδος των προϊόντων που παράγονται. Αυτό οδηγεί στο πώς καταναλώνονται, σε συνθήκες πολέμου ή σε συνθήκες ειρήνης; Οι ερωτήσεις αυτές αποκαλύπτουν το τεράστιο πρόβλημα της εποχής μας που είναι η ποιότητα της βιομηχανικής παραγωγής, όχι από την τεχνολογική άποψη, αλλά από την άποψη του συγκεκριμένου είδους των προϊόντων και το σκοπό ή τους σκοπούς που εξυπηρετούν.

Εδώ, ακριβώς, είναι το σταυρικό σημείο συνάντησης του ειρηνιστικού με το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων. Η εργατοϋπαλληλική τάξη βρίσκεται στη βάση της παραγωγικής διαδικασίας, γνωρίζει να οργανώνει τον έλεγχό της και πολλά στελέχη της βρίσκονται στις γραμμές του κινήματος ειρήνης. Αναλαμβάνει την «άσκηση κοινωνικού ελέγχου» στο χώρο της εργασίας στο όνομα του κοινωνικού συνόλου ως η «εθνικά ιθύνουσα τάξη» και για τη σωτηρία του. Στην εποχή μας που ο πόλεμος είναι ένα φαινόμενο διαρκές με συνεχείς περιφερειακές αναφλέξεις κι αναζωπυρώσεις έως την απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, η πολιτική του αντιπολεμικού ελέγχου είναι τραγικός μονόδρομος για εκείνους που καταλαμβάνουν. Η εργατική τάξη είναι ιστορικά χρεωμένη να τον ασκήσει εκεί που παράγεται.

Το κίνημα ειρήνης μπολιασμένο από την πρακτική θέση των εργαζομένων κι έχοντας απλώσει από φύση και θέση τα φτερά του στο σύνολο της κοινωνίας, προς κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ανεξαρτήτως δοξασιών, προχωρά στην επόμενη επαναστατική θέση που προσιδιάζει στον επαναστατικό χαρακτήρα του. Η θέση αυτή είναι η «μετατροπή της πολεμικής βιομηχανίας σε βιομηχανία παραγωγής αγαθών για τον άνθρωπο». Ερχεται σε ευθεία σύγκρουση με την έρευνα και παραγωγή οπλικών συστημάτων στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας. Γι' αυτό και βρίσκεται στο πιο καθοριστικό σταυρικό σημείο με το εργατικό κίνημα, στην κοινή τους τροχιά.