Διαβάζουμε από άρθρο που δημοσιεύτηκε προχτές στην «Ελευθεροτυπία», υπό τον τίτλο «Τσε: Μύθος και πραγματικότητα»:

Του Τσε «δεν του άρεσαν ποτέ τα θυμιάματα και οι κολακείες»...

Η... οικειότητα του γράφοντος με τον Τσε Γκεβάρα είναι... προφανής. Αλλά, ποιος είναι τούτος ο «τσεγκεβαρικός» που τον ήξερε τον Τσε τόσο καλά; Ποιος είναι τούτος ο τόσο σπουδαίος που πουλάει στους αναγνώστες «κολλητηλίκια» με τον Τσε Γκεβάρα;..

Οταν ομιλούμε περί του Τσε απαιτείται μια «βαθύτερη μεταστοιχείωση του πραγματικού»!!!

Σώωωπα! Μωρέ τι μας λες! Και τι σοφά νοήματα!..

Οταν μιλούμε για τον Τσε πρέπει να αποταθούμε «στο σκληρό πυρήνα της ψυχής μας, αρδεύοντας από τον αναλλοτρίωτο εαυτό μας»!

Ελα! Εδώ πια δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον απλό οπαδό του Τσε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν «ποιητή της επανάστασης»! Τουλάχιστον!

Αν ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο άρθρο είναι για έναν και μόνο λόγο. Διότι φέρει την υπογραφή του Γιώργου Πανταγιά. Πρόκειται για αυτή την αστεία περίπτωση «πολιτικού παράγοντα» ο οποίος, ως επικεφαλής του γραφείου Τύπου του Κ. Σημίτη, διακινεί κατά καιρούς όλες τις «εκσυγχρονιστικές» παρλαπίπες και διαρροές προς τον Τύπο, που, πέραν της πολιτικής τους υπόστασης, πολλά έχουν ειπωθεί - από τους ίδιους τους παράγοντες του ΠΑΣΟΚ - για την ηθική τους υπόσταση.

Κάτι τέτοιοι, λοιπόν, κάτι ορντινάντσες τελευταίας στάθμης στην υπηρεσία του συστήματος, κάνουν «μαθήματα» για τον Τσε. Αποδεικνύοντας ότι είναι αποφασισμένοι να μαγαρίσουν στο πέρασμά τους τα πάντα. Αποδεικνύοντας ότι ο Μαρκ Τουέιν είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που κοκκινίζει ή που αισθάνεται την ανάγκη να κοκκινίζει». Κάποιοι που ούτε κοκκινίζουν ούτε ποτέ αισθάνθηκαν (σιγά!) την ανάγκη στην ντροπή, αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει, ακριβώς, τον κανόνα του Τουέιν για τις διαφορές ανθρώπου - ζώου...