Και επί Γης ειρήνη, λοιπόν... Καλές οι εγκάρδιες ευχές, αλλά δε φθάνουν. Από το 1990 που ο ιμπεριαλισμός είναι γενικός δερβέναγας και μονοκράτορας στον πλανήτη, η ανθρωπότητα δεν έχει ζήσει Χριστούγεννα χωρίς τα τύμπανα του πολέμου να ακούγονται σε κάποια γωνιά της υφηλίου. Κάθε χρόνο οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές με τους πρόθυμους Ευρωπαίους συμμάχους τους, ματοκυλάνε και μακελεύουν τους λαούς. Την «Καταιγίδα της Ερήμου» (1991), ακολούθησε η διάλυση και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας με τις αλλεπάλληλες στρατιωτικές επεμβάσεις (Βοσνία, Σερβία, Κόσσοβο, ΠΓΔΜ), Σομαλία, πέρυσι το Αφγανιστάν και η Παλαιστίνη, φέτος πάλι το Ιράκ... Οι λαοί, εδώ και ένα χρόνο, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπου ο εχθρός είναι αόρατος, ακριβώς για να αισθάνονται οι πάντες «υποψήφιοι εχθροί»...

Και επί Γης ειρήνη... Η άλλη όψη των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι ο ανελέητος, εξοντωτικός και αιμοσταγής πόλεμος του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου κατά των λαϊκών μαζών, που έχει καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια πάνω από τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους, τις μισές ζωές στον πλανήτη... Αλλά και οι στρατιές των ανέργων και των φτωχών στις «ανεπτυγμένες» χώρες διαρκώς μεγαλώνουν... Και οι υπόλοιποι όμως βρίσκονται σε μια διαρκή ανασφάλεια, καθώς βλέπουν οι κατακτήσεις δεκαετιών να κατεδαφίζονται με πάταγο (8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία κ.ο.κ).

Και επί Γης ειρήνη... Αλλά τη θέση του Θεανθρώπου, σήμερα την έχει πάρει άλλος θεός, το χρήμα (κέρδος): Καινούριες θεότητες υμνούνται και λατρεύονται από τους αρχιερείς και τα όργανα του καπιταλισμού: Ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, διαρθρωτικές αλλαγές... Ευτυχώς όμως δεν υπάρχει ποτέ μία όψη της πραγματικότητας. Οι λαοί συνεχίζουν να αγωνίζονται και να ψάχνουν το φωτεινό αύριο, που θα αφήσει πίσω του το σκοτάδι της βαρβαρότητας. Αισιοδοξούμε και ελπίζουμε. Χρόνια πολλά!