Η λιτότητα έχει αναχθεί σε αναπόσπαστο μέρος της ζωής των εργαζομένων και συνολικά του λαού. Η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση στο όνομα της επίτευξης των στόχων, οι οποίοι επιβάλλονται από αυτό που το κεφάλαιο ονομάζει «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», έχει βυθίσει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στη φτώχεια, ενώ με τη συμβολή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας δέχονται πολύπλευρα χτυπήματα, ένα από τα οποία αφορά στο ύψος των αυξήσεων στους μισθούς, που θυσιάζονται στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου.

Ακόμη και επίσημα στοιχεία, δεν μπορούν να αποκρύψουν την κατάσταση. Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Εργασιακών Σχέσεων το ποσοστό αύξησης του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα το 2001 μειώθηκε στο 3,3% και οι εργαζόμενοι είδαν μείωση του πραγματικού τους μισθού κατά 0,4%. Τα στοιχεία αυτά, όσο «ωραιοποιημένα» και αν είναι δείχνουν μια συγκεκριμένη τάση. Η σωρευτική απώλεια είναι πολύ μεγαλύτερη βεβαίως. Η ίδια η ΓΣΕΕ που υπερασπίζεται τις «εξαιρετικές» συμβάσεις που υπογράφει κάθε χρόνο και τα στελέχη της δηλώνουν ότι εξασφαλίζουν «πραγματικές αυξήσεις», παραδέχεται με βάση την έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ότι από το 1990 μέχρι το 2001 υπάρχει σωρευτική απώλεια 6,76% στις πραγματικές κατώτατες αποδοχές.

Στο φόντο αυτών των απωλειών, το 2002 και με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας 2002 - 2003, το κατώτερο μεικτό μεροκάματο διαμορφώθηκε στις 7.615 δραχμές και ο κατώτερος μεικτός μισθός στις 169.986 δραχμές. Στο Δημόσιο, οι εργαζόμενοι εγκλωβίστηκαν στην εισοδηματική πολιτική του ...2%. Για το 2003 η ΕΓΣΕΕ προβλέπει αυξήσεις...3,9%, όταν αυτή τη στιγμή ο πληθωρισμός κινείται στο 3,7% και οι αυξήσεις που έχουν προαναγγείλει οι έμποροι στα είδη διατροφής αναμένεται να ξεπεράσουν και το 10%. Αντίστοιχα, στο Δημόσιο η εισοδηματική πολιτική προβλέπει αυξήσεις 2,5%, που όχι μόνο είναι μικρότερες από τον πληθωρισμό, αλλά σε συνδυασμό με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 12.000 δραχμές οδηγεί τους δημόσιους υπάλληλους και σε ονομαστική μείωση των αποδοχών τους!!! Ουσιαστική είναι και η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αφού η όποια αύξηση δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη γενικότερη ακρίβεια, η οποία δεν αποτυπώνεται στο πραγματικό της μέγεθος ούτε από τον πληθωρισμό.

Οι επιπτώσεις από την πολιτική μισθών, τις απαράδεκτα χαμηλές συμβάσεις, την ακρίβεια, είναι βεβαίως οφθαλμοφανείς πέρα από τα στατιστικά στοιχεία, για τους ανθρώπους της δουλιάς, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, την ίδια ώρα που οι τιμές σε βασικά λαϊκά είδη κατανάλωσης αυξάνονται ανεξέλεγκτα, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας επιβαρύνει δυσβάσταχτα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, οι απαιτήσεις στν τομέα της Παιδείας «γονατίζουν» τα λαϊκά νοικοκυριά.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο προτείνει τις εξής διεκδικήσεις για το 2003: Κατώτερο μισθό 350.000 δραχμές. Κατώτερο μεροκάματο 14.000 δραχμές. Κατώτερη σύνταξη 280.000 δραχμές. Ουσιαστικές αυξήσεις σε όλα τα επίπεδα μισθών. Εφ' άπαξ ενίσχυση 200.000 δραχμών για εισοδήματα κάτω των 4 εκατ. δραχμών. Πάγωμα τιμών, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας σε βασικά είδη, αφορολόγητο όριο περίπου 5 εκατ. δραχμών για τον άγαμο εργαζόμενο κ.ά.

Γίνεται φανερό τι θα γράφουν στα πανό τους οι εργάτες, που θα διαδηλώνουν στις 24 Γενάρη στο Ναύπλιο.