Γέμισε ο τόπος από αυτόκλητους εισαγγελείς κι άστολους αστυνόμους. Μια χώρα παρατηρεί, σαν υπνωτισμένη, την κίνηση του δείκτη στο χέρι του Καμένου. Ενας λαός, ζαλισμένος, υπό το απειλητικό βλέμμα του Χρυσοχοΐδη. Οι «λειτουργοί» της «ενημέρωσης» ενεργούν «εν διατεταγμένη υπηρεσία». Ραδιοφωνατζήδες τραυλίζουν «φιλιππικούς» και «παπαγαλίζουν» υπονοούμενα. Τηλετελάληδες συμπεριφέρονται πότε σαν τον Αρτέμη Μάτσα της Ασφάλειας και πότε σαν κολαούζοι της Αντιτρομοκρατικής. Εφημεριδάδες δικάζουν χωρίς δίκη και καταδικάζουν ελαφρά τη καρδία.

Αφορμή και πρόσχημα είναι η υπόθεση της τρομοκρατίας. Για πρόσωπα και καταστάσεις στη «17Ν» και στον «ΕΛΑ» ήξεραν οι αρμόδιοι καιρό πριν. Δεν έλεγαν, όμως, τίποτα στον Παπαχελά και στον Κακαουνάκη, δεν προχωρούσαν σε διωκτικές ενέργειες. Γιατί δεν είχε έρθει η ώρα της απόσυρσης παροπλισμένων τρομοκρατών. Δεν είχε, ακόμα, αποφασιστεί να χρησιμοποιηθεί και το «τέλος της τρομοκρατίας», για το «τέλος του κομμουνισμού.» Δεν είχε, ακόμα, επιβληθεί ως «όρος επιβίωσης» των λαών, το «γιες μεν» των γήινων κυβερνήσεων στον Αμερικανό Πλανητάρχη. Δεν είχε, ακόμα, γίνει αποδεκτή από τους οπαδούς και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, η πλήρης μεταλλαγή του Κ. Σημίτη, από «αριστερό εκσυγχρονιστή», σε «δεξιό διαχειριστή» του καπιταλιστικού συστήματος.

Με τον καιρό - και με εντατικές προσπάθειες, ενταγμένες σε πρόγραμμα πολιτικής δράσης της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης - άρχισαν να διαμορφώνονται οι κατάλληλες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, οι όροι και οι προϋποθέσεις που επέτρεπαν να ξεκινήσει η «τελική επίθεση». Οχι, βεβαίως, με στόχο την εξάρθρωση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα - μ' αυτή η CIA και η ΕΥΠ μπορούσαν να ξεμπερδέψουν όποτε ήθελαν - αλλά για το τελικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» της πολιτικής εξουσίας της άρχουσας τάξης, με την Κομμουνιστική Αριστερά, η οποία, παρά την ανατροπή του σοσιαλισμού, εξακολουθεί να υπάρχει και να επηρεάζει αποφασιστικά την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, σε ταξική κι αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και να παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.

Ως προπαγανδιστικό «επιχείρημα», η συσχέτιση της Κομμουνιστικής Αριστεράς με την τρομοκρατία είναι πάρα πολύ δύσκολο να σταθεί, καθώς αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι οι κομμουνιστές ουδεμία σχέση και συνάφεια είχαν, έχουν, ή θα έχουν ποτέ με την ατομική τρομοκρατία. Αντιθέτως, είναι οι κατ' εξοχήν πολέμιοί της σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Πιστεύουν, όμως, οι προπαγανδιστές ότι «λέγε - λέγε όλο και κάτι μένει» κι ελπίζουν πως, δημιουργώντας κλίμα αντικομμουνισμού και φοβίας, θα καταφέρουν ν' αποθαρρύνουν πολλούς από το να ενεργοποιηθούν στο λαϊκό κίνημα. Ηδη, τα «παπαγαλάκια» επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη συσχέτιση της τρομοκρατίας με τον αντιδικτατορικό αγώνα, ή και τη μεταδικτατορική, αντιιμπεριαλιστική δράση, ψιθυρίζοντας το γνωμικό «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες». Βεβαίως, «έχουν γνώσιν οι φύλακες», αλλά ας μην υποτιμούμε ποτέ τους αντιπάλους...