Η εικόνα του πατέρα, που κλαίει βουβά πάνω από τα φέρετρα των 6 παιδιών του...

Η εικόνα της μάνας, που ολοφύρεται για το χαμό του μονάκριβου 6χρονου γιου της...

Η εικόνα του μικρού κοριτσιού με το ακρωτηριασμένο πόδι, στην αγκαλιά του πατέρα του...

Η εικόνα του βομβαρδισμένου μαιευτηρίου της Βαγδάτης. Λίγες μέρες πριν, η εκτέλεση αμάχων στη λαϊκή αγορά. Λίγες ώρες μετά, η δολοφονία των γυναικόπαιδων στη Νατζάφ...

Οι εικόνες της φρίκης διαδέχονται η μια την άλλη.

«Πλούσιο υλικό» για να γράψεις. Αλλά, τι να γράψεις; Πώς βρίσκεις τις λέξεις για τόσο πόνο;

«Πλούσιο υλικό» για να μιλήσεις. Τι να πεις; Ποια είναι τα λόγια, για να εκφράσεις τόση οργή;

Η ώρα είναι πια κρίσιμη. Μια παγκόσμια στρατιωτική δικτατορία βουλιάζει την ανθρωπότητα στον τρόμο, στη δυστυχία, στον αφανισμό.

Οι συντάκτες των ομιλιών του πρωθυπουργού, μας ζητούν «ψυχραιμία». Αλλά το δάκρυ του μωρού με το φασκιωμένο μέτωπο στο νοσοκομείο της Βαγδάτης κυλάει...

Οι τελετάρχες της συνάντησης του Γιώργου Παπανδρέου με τον Πάουελ, μας ζητούν «σύνεση». Αλλά ο σπαραγμός της μάνας πάνω από το άψυχο κορμί του νεογέννητου σπλάχνου της δεν έχει θέση στην τελετή...

Η ώρα να εξασκηθούμε στην «πένα» τέλειωσε. Η ώρα της ρητορείας πέρασε.

Οι άνθρωποι του Τύπου θα συνεχίσουμε να γράφουμε. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε. Αλλά θα σταθούμε πραγματικά άξιοι να μιλάμε και να γράφουμε για το δάκρυ του παιδιού στο μαιευτήριο της Βαγδάτης;

Και πώς;

Ολο και περισσότερο γυρνά πια στο μυαλό μας εκείνη η φράση του Μαρξ: Δεν αρκεί πια να εξηγούμε τον κόσμο. Είναι, πια, η ώρα να τον αλλάξουμε.