Στη δεκαετία του 1950, η τότε Δεξιά, με τη συνεργασία του τότε Κέντρου και υπό την αιγίδα του παλατιού έδεσαν χεροπόδαρα την Ελλάδα στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ κι έσπειραν τη χώρα με αμερικανο-ΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου. Το βασικό επιχείρημα που πρόβαλλαν ήταν η προστασία των εθνικών συμφερόντων και, ιδιαίτερα, η υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας από τον εκ βορρά κίνδυνο. Τα επόμενα χρόνια, ο από βορρά κίνδυνος αποδείχτηκε μια τεράστια απάτη, οι δημοκρατικές ελευθερίες του λαού μας κακοποιήθηκαν άγρια, αποκλειστικά και μόνον από τους προαναφερόμενους και τα μόνα «εθνικά συμφέροντα», που ικανοποιήθηκαν, ήταν αυτά της εγχώριας ολιγαρχίας του πλούτου. Αποκορύφωμα αυτής της περιόδου ήταν η αμερικανόπνευστη στρατιωτική δικτατορία του 1967 και η τραγωδία της Κύπρου το 1974.

Μετά τη μεταπολίτευση, η πλήρης χρεοκοπία των προχουντικών θεωριών επέβαλαν την αλλαγή του τροπαριού. Ο κίνδυνος πλέον μετατοπίστηκε προς ανατολάς, από τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ Τουρκία και τα εθνικά συμφέροντα παίρνουν την έκφραση της υπεράσπισης της εθνικής ακεραιότητας της χώρας και του Κυπριακού. Τι επιβάλλουν τα εθνικά αυτά συμφέροντα; Μα, τι άλλο, τη συνέχιση και ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, από τη μια, αλλά και της τότε ΕΟΚ, από την άλλη. Τη μεγαλύτερη, δηλαδή, πρόσδεση και υποταγή σ' αυτούς, που ευθύνονται, στον έναν ή άλλο βαθμό, τόσο για το Κυπριακό, όσο και για την επιθετικότητα των κυρίαρχων δυνάμεων της Αγκυρας.