Τώρα που όλοι μιλούν, εσύ μη μιλάς.

Τώρα που όλοι κατηγορούν, εσύ μην κατηγορείς.

Τώρα που όλοι εκτονώνονται, εσύ μην εκτονώνεσαι.

Ούρλιαξε, χωρίς φωνή.

Κλάψε, χωρίς δάκρυα.

Πένθα, χωρίς πλερέζες.

Να μην πω για το θάμπωμα των ματιών στη θέα των ξεσχισμένων κορμιών μικρών παιδιών, που κείτονταν άψυχα στην κοιλάδα των Τεμπών.

Να μην ομολογήσω πως δεν μπόρεσα ν' αντέξω την οσμή του θανάτου.

Να μην παραδεχτώ πως έπαψα να λειτουργώ σαν δημοσιογράφος και δε θέλησα να κάνω ρεπορτάζ, μετρώντας τον αριθμό των άσπρων φερέτρων.

Να μη φανερώσω το θυμό μου σαν άκουα τις ανούσιες και ψεύτικες δηλώσεις των υπουργών και των άλλων αρμοδίων έξω από το νοσοκομείο.

Να μην εκμυστηρευτώ την ντροπή μου, σαν έβλεπα τις τηλεοπτικές κάμερες να σημαδεύουν τα κλαμένα πρόσωπα των χαροκαμένων μανάδων, όπως ακριβώς σημάδευαν οι κάννες των αμερικάνικων τανκς τους δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο «Παλεστάιν» της Βαγδάτης.

Θέλω στο «γιατί Θεέ μου» μιας εφημερίδας, να προσθέσω και το «γιατί πρωθυπουργέ». Διότι αυτός και οι προκάτοχοί του ευθύνονται που δεν ανοίχτηκε ακόμα ο νέος δρόμος στα Τέμπη και που σε πάρα πολλά διαστήματα της μιας και μοναδικής κεντρικής Εθνικής Οδού της Ελλάδας δεν υπάρχουν διαχωριστικά διαζώματα, ώστε ν' αποφεύγονται οι θανατηφόρες μετωπικές συγκρούσεις. Και δεν είναι τυχαίο που, πριν από λίγα χρόνια, στο ίδιο μέρος σκοτώθηκαν, σε τροχαίο δυστύχημα, επτά νέοι άνθρωποι, οπαδοί του ΠΑΟΚ.

Θέλω να πω ΟΧΙ στις βεβιασμένες και πρόχειρες προτάσεις για κατάργηση των σχολικών εκδρομών, διαφωνώντας, όμως ταυτόχρονα, με το να γίνονται αυτές οι εκδρομές για να αυξάνεται η νεανική πελατεία στα μαγαζιά που τραγουδούν η Βίσση και η Βανδή.