Την πεπατημένη της παραποίησης και των αφορισμών, ελλείψει επιχειρημάτων, ακολούθησε ο Ν. Χουντής του ΣΥΝ, στην προσπάθειά του να αντικρούσει και να κατακρίνει τα όσα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ανέφερε σχετικά με τη θέση του Κόμματος απέναντι στην προσπάθεια της ΕΕ για τη διαμόρφωση ευρωπαϊκών κομμάτων, αποφεύγοντας ο ίδιος να τοποθετηθεί επί της ουσίας του ζητήματος και των θέσεων του ΚΚΕ.

Πρώτο εύλογο ερώτημα: Θεωρεί μήπως ο ίδιος, και κατ' επέκταση ο Συνασπισμός, πως οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ - οι δυνάμεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπως άλλωστε και οι ίδιοι τις χαρακτηρίζουν - προωθούν μια τέτοια εξέλιξη για να δώσουν τη δυνατότητα μιας αναβαθμισμένης παρέμβασης στην ευρωπαϊκή αριστερά, στους λαούς της Ευρώπης και τα κινήματά τους; `Η μήπως απλά επιδιώκουν την ενίσχυση του συγκεντρωτικού χαρακτήρα δομών και θεσμών της ΕΕ, με ταυτόχρονη υποβάθμιση π.χ. των εθνικών κοινοβουλίων, των κομμάτων που συγκροτούνται σε εθνικό επίπεδο, το εθνικό εν τέλει πεδίο δράσης και την ισχυροποίηση της δικής τους πολιτικής παρέμβασης στη συνείδηση των Ευρωπαίων εργαζομένων, προκειμένου να περνά όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου;

Αν δεν το έχουν υπόψη τους στο ΣΥΝ, τους πληροφορούμε ότι στον κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, το πρώτο που σημειώνεται είναι ότι τα κόμματα αυτά αποτελούν «σημαντικό παράγοντα για την ολοκλήρωση στα πλαίσια της ΕΕ, που θα συμβάλει στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης». Απαιτούνται δε και πειστήρια νομιμοφροσύνης στις επιλογές της ΕΕ, αφού χαρακτηρίζεται «ουσιώδες» το να «καθιερωθούν για τα κόμματα αυτά ορισμένα ελάχιστα πρότυπα δημοκρατικής συμπεριφοράς» και υπογραμμίζεται, αμέσως μετά, πως «οφείλουν να σέβονται τους βασικούς στόχους της Ενωσης όσον αφορά στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις θεμελιώδεις ελευθερίες και το κράτος δικαίου»! Με λίγα λόγια: Kόμματα που θα ορκίζονται πίστη στην ελεύθερη αγορά, στους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία μιας διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης, στις αρχές και τις αξίες που αυτού του τύπου η ένωση καθορίζει και επιβάλλει.

Δεύτερο εύλογο ερώτημα: Από πότε ο ομολογουμένως αναγκαίος συντονισμός δράσης και παρέμβασης των κομμουνιστικών, αριστερών, ριζοσπαστικών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ προϋποθέτει σώνει και καλά, είναι δεν είναι ώριμο, υπάρχουν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις κλπ. κλπ., τη «συγκατοίκηση» όλων αυτών υπό τη σκέπη ενός ενιαίου κόμματος και μάλιστα με δομές που επιβάλλει η πλειοψηφία των ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ που αποτελούνται από νεοφιλελεύθερους, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες; Είναι, άραγε, αυτή η «συγκατοίκηση» ικανή προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα της πάλης τους υπέρ των λαϊκών συμφερόντων; Νομίζουμε πως όχι. Ο συντονισμός της δράσης όλων όσοι θέλουν να αντιπαλέψουν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, των δυνάμεων που στρέφουν την πάλη τους εναντίον του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, μπορεί να επιτευχθεί και να εκφραστεί με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, ακόμα και με οργανωτικά σχήματα πιθανόν, όταν αυτό κριθεί ώριμο και αναγκαίο. Αυτός ο στόχος όμως όχι μόνο δεν προάγεται αλλά αντίθετα υπονομεύεται, όσο κάποιοι επιμένουν να ανοίγουν δρόμους για την υλοποίηση σχεδιασμών που μακροπρόθεσμα θα αποβούν σε βάρος των λαών της Ευρώπης και των κινημάτων τους. Σχεδιασμών που από μόνο του το γεγονός ότι γεννήθηκαν στα μυαλά των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ και προωθούνται με πείσμα απ' αυτές αρκεί για να στέκεται κανείς, τουλάχιστον, με σκεπτικισμό απέναντί τους...