Σε καθήκον πρώτης γραμμής αναδεικνύεται για το σύνολο του εργατικού κινήματος η καθημερινή ουσιαστική και έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα των 500 εργατριών της πολυεθνικής «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ», που βρίσκονται ήδη στο δρόμο μετά την ανακοίνωση της εταιρίας ότι στις 30 του Μάη κλείνει το εργοστάσιο. Ηδη η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Κλωστοϋφαντουργία-Ιματισμό-Δέρμα έχει κηρύξει τετράωρη στάση εργασίας σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου για την επόμενη Πέμπτη, ενώ σε πανστρατιά στο πλευρό των εργατριών έχει καλέσει το ΠΑΜΕ. Ηδη το ένα μετά το άλλο τα ταξικά σωματεία συζητούν το θέμα και παίρνονται πρακτικά μέτρα για την αμεσότερη έκφραση αυτής της αλληλεγγύης καθώς την ίδια ώρα εντείνονται από την κυβέρνηση κι άλλους μηχανισμούς οι πολύμορφες πιέσεις στις εργάτριες να αποδεχτούν τις απολύσεις.

Οι εργάτριες, μετά και τη χτεσινή συνάντηση με την εργοδοσία, αποφάσισαν σε Γενική Συνέλευση να δώσουν σήμερα νέα αγωνιστική απάντηση με πορεία και συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας με ταυτόχρονη στάση εργασίας από 12.30 μ.μ. έως 3.30 μ.μ. Οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας στη συνάντηση που είχαν με τη διοίκηση του σωματείου δεν έφεραν τίποτα καινούριο εκτός από ...οικονομικά στοιχεία κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εταιρίας. Την ίδια στιγμή έφτασαν στο σημείο, απευθυνόμενοι στις εργάτριες, να ζητήσουν να προτείνουν οι ίδιες λύσεις για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Προσπαθώντας έτσι να ρίξουν τις ευθύνες στις εργάτριες και να τις βάλουν να λειτουργούν με τον παραλογισμό πως συμφέρον του εργάτη είναι το συμφέρον του αφεντικού του.

Οι ίδιες οι εργάτριες, πάντως, συγκεντρωμένες και χτες έξω από το εργοστάσιο έλεγαν ότι δεν είναι διατεθειμένες να παζαρέψουν τίποτα. Συνεχίζουν να πηγαίνουν κάθε πρωί και να χτυπάνε κάρτα όπως τόσα χρόνια. Καμία τους όμως δε δουλεύει, δεν μπορεί να δουλέψει, δε βρίσκει λόγο πλέον να δουλέψει. «Και τόσα χρόνια που το κάναμε τι κερδίσαμε; Μας πετούν στο δρόμο», έλεγαν φωναχτά. Αποφασισμένες αλλά και πεισμωμένες δήλωναν ότι δε θα ανταλλάξουν τα χρόνια που έδωσαν, από μικρές κοπέλες οι περισσότερες, με κάποια ψίχουλα αποζημίωσης. Οπως έλεγαν χαρακτηριστικά, δεν εξαγοράζονται με τίποτα οι επαγγελματικές ασθένειες που απέκτησαν από το καθημερινό άγχος και την πίεση για να βγάζουν ολοένα μεγαλύτερη παραγωγή. «Ξέρουμε ότι είναι δύσκολος αυτός ο αγώνας, αλλά θα το παλέψουμε όσο μπορούμε, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας πλέον», έλεγαν, σε ένα πηγαδάκι μεταξύ τους. Λίγο αργότερα έτρεξαν να μάθουν τα νέα από τη συνάντηση με την εργοδοσία και βγαίνοντας μετά από λίγο μας μετέφεραν το νέο αγωνιστικό ραντεβού για σήμερα.