Είναι φανερό πως πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Είναι αναγκαίο και για την ίδια την αλήθεια και πολύ περισσότερο για την ανάπτυξη της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων κατά της πολιτικής αυτής, που γεννάει ανεργία, φτώχεια, λουκέτα, απολύσεις και επιδοτούμενες - από το λαϊκό μόχθο - επενδύσεις στην «ενδοχώρα των Βαλκανίων»! Οι απολύσεις αυτές δεν είναι κεραυνός «εν αιθρία». Πραγματοποιούνται στο έδαφος της ήδη μεγάλης ανεργίας στην Ελλάδα. Η χώρα μας κατέχει τη δεύτερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται για την «ισχυρή Ελλάδα» του κυρίου Κ. Σημίτη - πρωθυπουργού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είναι η ίδια χώρα στην οποία καταλήγει ο «πακτωλός των κοινοτικών πόρων» και συντελείται «η κοσμογονία των έργων». Είναι η χώρα με τον υψηλότερο δείκτη ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο χαρακτήρας αυτής της ανάπτυξης αποδείχνεται - εκτός από την ανεργία - και από τα εξής:

1. Από το 22% των Ελλήνων που ζουν - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ - κάτω από το όριο της φτώχειας.

2. Στην Ελλάδα, όπως και στην Πορτογαλία, οι εργαζόμενοι έχουν - σύμφωνα με αποκαλυπτικά στοιχεία της Eurostat - τα φτηνότερα μεροκάματα ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

3. Η λαϊκή κατανάλωση και η αντίστοιχη κίνηση της οικονομίας στηρίζονται στα «ξύλινα πόδια» των πιστωτικών καρτών, που το 2002 έφθασαν τα 4.660.000, ενώ το 1995 ανέρχονταν στο 1.195.600.

Τα δάνεια των νοικοκυριών αφού αυξήθηκαν κατά 32,2%, το 2002 έφθασαν στο συνολικό ύψος των 31,5 δισ. ευρώ και σε σχέση με το ΑΕΠ φθάνουν στο 22,5%.

5. Στην αντίπερα όχθη τα κέρδη συνεχίζουν το «ράλι ταχύτητας». Μόνο το 2002 το καθαρό κέρδος - από τόκους - πέντε μεγάλων τραπεζικών ομίλων, ανέβηκε στα 10 εκατ. ευρώ. Τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων την τετραετία 1997-2000 αυξήθηκαν κατά 825,8 δισεκατομμύρια δραχμές. Τα αντίστοιχα κέρδη των τραπεζιτών στην πενταετία 1997-2001 αυξήθηκαν κατά 356% και έφτασαν τα 4 τρισ. δραχμές!

Μια από τις στερεότυπες - σε βάρος του ΚΚΕ - κατηγορίες είναι ο «δογματισμός», η άρνησή του να δει τη «σύγχρονη πραγματικότητα». Το ΚΚΕ πατάει γερά στο έδαφος της πραγματικότητας και την αναλύει με εργαλείο την επιστημονική κοσμοθεωρία και το πρόγραμμά του. Εχει ξεχωριστή σημασία για το θέμα που εξετάζουμε στο σύντομο αυτό κείμενο να θυμηθούμε τα όσα έλεγε το ΚΚΕ. Την ίδια ώρα που τα άλλα κόμματα, φορείς της ολιγαρχίας κλπ. πανηγύριζαν για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, το ΚΚΕ τόνιζε: «Οι θριαμβολογίες, οι ενθουσιασμοί, οι φιέστες και τα πανηγύρια της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα». Στην ίδια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ - για την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ - που εκδόθηκε στις 20 Ιούνη 2000, το ΚΚΕ επισήμανε: «Η επικύρωση της ένταξής μας στη ζώνη του ευρώ, από το Συμβούλιο Κορυφής στη Φέιρα της Πορτογαλίας, σημαίνει ότι ο λαός μας μπαίνει σε νέα φάση λιτότητας, σκληρότερη από την προηγούμενη. Πίσω από τις πρωθυπουργικές μεγαλοστομίες για την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας, τη μείωση των επιτοκίων, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την "κοινωνική πολιτική" για ισχυρή Ελλάδα, κρύβονται και νέα, πιο βάρβαρα και απάνθρωπα μέτρα που ισχυροποιούν το κεφάλαιο από την εκμετάλλευση της εργασίας και προκαλούν περισσότερη δυστυχία και προβλήματα στους εργαζόμενους» και απέρριπτε τον περιβόητο μονόδρομο των ευρωυποταγμένων: «Ο μονόδρομος της "παγκοσμιοποίησης" και της "νέας τάξης πραγμάτων", που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση, είναι πλαστός».

Σήμερα μπροστά στο κύμα των απολύσεων, οι κήρυκες της υποταγής με όπλο τους τη φτώχεια, την ανεργία, το φόβο της απόλυσης τρομοκρατούν τους εργαζόμενους και τους καλούν να κάνουν πίσω. Να συμβιβαστούν με μικρότερα μεροκάματα, λιγότερα δικαιώματα, λιγότερη κοινωνική ασφάλιση κλπ. για να διατηρήσουν τάχα με τις υποχωρήσεις αυτές την εργασία τους, δηλαδή να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, στον ίδιο δρόμο των θυσιών! Θα ήταν, βέβαια, τραγικό για την εργατιά να συνεχίσει τις θυσίες της. Οι θυσίες στον καπιταλισμό το μόνο που κάνουν είναι να φουσκώνουν τα κέρδη των καπιταλιστών, να στερεώνουν την κυριαρχία του!

Ομως, υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει άλλη επιλογή. Αυτό το δρόμο δείχνει το ΚΚΕ και παλεύει σε όλα τα μέτωπα πάλης για να προχωρήσει η συσπείρωση δυνάμεων κόντρα στο μονόδρομο της ΟΝΕ, το μονόδρομο των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού.

«Ο ελληνικός λαός δεν έχει πολλές επιλογές, έχει μόνο δύο. ΄Η θα προσαρμοστούμε στην πολιτική που χαράζει ο ιμπεριαλισμός ή θα αντισταθούμε και θα βάλουμε στόχο να νικήσουμε. Ο λαός πρέπει να διαλέξει τη δεύτερη επιλογή, αν θέλει να πετύχει λύσεις στα κοινωνικά και πολιτικά του δικαιώματα, στις αυξανόμενες ανάγκες της εποχής μας, αν θέλει να ενισχύσει την πάλη για την ειρήνη. Αν δε θέλει να εκμεταλλεύονται το δισταγμό ή το φόβο του να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός».

Από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του ΚΚΕ στις 3 Απρίλη στο Σύνταγμα.