Δεν ήθελε και μεγάλη φαντασία για να προβλέψει κανείς την τύχη του «οδικού χάρτη» για την επίλυση του Παλαιστινιακού και την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που ακούγονται μεγάλα λόγια ή στήνονται δεξιά και αριστερά από τον εκάστοτε πλανητάρχη οι ηγεσίες των αντιμαχομένων και όλοι μαζί ορκίζονται στο όνομα της ειρήνης, η οποία ουδέποτε έρχεται. Και δεν έρχεται για έναν πολύ απλό λόγο: Η όποια συμφωνία έχει ένα νόημα και πιθανότητες να ευδοκιμήσει μόνον αν γίνεται μεταξύ ισότιμων μερών. Στην περίπτωση του Παλαιστινιακού είναι φανερό τι γίνεται δεκαετίες τώρα. Οι ειρηνευτικές συμφωνίες, σαν αυτόν τον «οδικό χάρτη», μοιάζουν τόσο πολύ με όρους παράδοσης ενός κράτους πριν καλά καλά δημιουργηθεί. Μοιάζουν με «πράξεις υποτέλειας» τις οποίες οι παλαιστινιακές ηγεσίες καλούνται να υπογράψουν αποδεχόμενες την «προτεκτορατοποίηση» του όποιου νέου κράτους.

Σήμερα, μετά την ωμή στρατιωτική επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ και τη διεύρυνση του «χάσματος μεταξύ των πολιτισμών», η αξία του Ισραήλ ως μακριού χεριού της Ουάσιγκτον στην περιοχή πολλαπλασιάζεται. Μπορεί, λοιπόν, εύκολα να κατανοήσει κανείς γιατί ο «οδικός χάρτης» δεν οδηγεί παρά σε νέους ποταμούς αίματος.