Η τραγική οικονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι δήμοι της χώρας, είναι μια αναμενόμενη εξέλιξη, για την οποία φέρουν ευθύνες τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι προσκείμενοι σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ δήμαρχοι και οι ηγεσίες της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ). Από το 1990, οπότε και θεσμοθετήθηκαν με τον νόμο 1828/89 οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι (κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους) μέχρι και σήμερα, οι κυβερνήσεις παρακρατούν κατά το δοκούν μέρος των χρημάτων που η ΤΑ δικαιούται. Το ποσόν της παρακράτησης έχει ανέλθει σε περίπου 3 τρισ. δρχ., το οποίο στερούνται σε έργα και υπηρεσίες οι ίδιοι οι δημότες. Την ίδια ώρα, οι δήμοι, με τη σύμφωνη γνώμη δημάρχων προσκείμενων σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, φορτώνονται με νέες αρμοδιότητες που πριν ασκούσε το κράτος, χωρίς να τους δίνονται τα αντίστοιχα κονδύλια για να τις υλοποιήσουν. Το αποτέλεσμα είναι η τεράστια επιβάρυνση της τσέπης των δημοτών, καθώς φορολογούνται επιπλέον για κάθε υπηρεσία που τους παρέχεται.

Είναι προφανής η πρόθεση της κυβέρνησης να περιορίσει την κρατική επιχορήγηση, που δίνεται προς τους δήμους, στο ελάχιστο, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δημοσιονομικοί της στόχοι. Αλλωστε, ομολογείται από κυβερνητικά χείλη και επίσημα κείμενα, πως η νέα δήθεν ισχυρή ΤΑ θα πρέπει να λειτουργήσει με ίδιους πόρους, δηλαδή με φόρους που θα επιβάλλει στον δημότη για κάθε υπηρεσία που του παρέχεται ή σε συνεργασία με το ιδιωτικό κεφάλαιο, που συνεπάγεται είτε ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας, είτε ανάθεση παροχής υπηρεσιών των δήμων στους ιδιώτες. Ασκείται έτσι από τους δήμους πολιτική με στόχο το κέρδος.

Αυτά κατοχυρώνονται με το θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώνει ο νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων, τον οποίο έχει επεξεργαστεί το υπουργείο Εσωτερικών. Ο νέος Κώδικας δεν είναι απλά σε γνώση της ηγεσίας της ΚΕΔΚΕ, αλλά τυγχάνει και αποδοχής, στο όνομα του δήθεν «απογαλακτισμού» του θεσμού από την κεντρική εξουσία. Οι δήμοι, δηλαδή οι εργαζόμενοι, πληρώνουν σήμερα τη συμμόρφωση που επέδειξε η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ σ' αυτή την πολιτική. Θυμίζουμε το έκτακτο συνέδριό της στη Χαλκιδική, το 2000. Σχετικά με τα οικονομικά των δήμων, αποφασίστηκε να τους αποδοθούν οι παρακρατημένοι ΚΑΠ. Η απόφαση δεν υλοποιήθηκε. Αντίθετα, και τότε, όπως και σε άλλα θεματικά συνέδρια, η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ, προσπερνούσε τις αποφάσεις της και ικανοποιούνταν με τα ψίχουλα που μοίραζαν οι εκάστοτε υπουργοί Εσωτερικών από τα χρήματα που έτσι κι αλλιώς χρωστούσαν στους δήμους.

Την ίδια τακτική φαίνεται να ακολουθεί η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ και τώρα που οι δήμοι, όπως ομολογεί, βρίσκονται λίγο πριν το κλείσιμο. Αρκείται σε μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ο οποίος ενδεχομένως - ενόψει και των εκλογών - τους υποσχεθεί ότι θα δώσει κάποια επιπλέον επιχορήγηση. Η ανάπτυξη διεκδικητικού κινήματος δήμων και εργαζομένων για μια πραγματική αύξησης της κρατικής επιχορήγησης είναι υποχρέωση των αιρετών και όχι συνδικαλιστικός αναχρονισμός, όπως θεωρούν στελέχη της ηγεσίας της ΚΕΔΚΕ. Ο λαός ταυτόχρονα πρέπει να καταδικάσει αυτή την πολιτική, αποδυναμώνοντας τα κόμματα που την ενισχύουν και την εφαρμόζουν μέσω των δήμων.