Εννιά παιδιά της θρηνεί η εργατική τάξη τις τελευταίες μέρες:

Σωτήρης Καλογερόπουλος, 23 ετών, Κυριάκος Βλάχος, 35 ετών, Δημήτρης Θεοδόσης, 40 ετών, Βασίλι Ράσα, 42 ετών, Λάμπρος Καψιώχας 43 ετών, Δημήτρης Κολοβός, 45 ετών, Δαμιανός Τσιγαρίδας, 47 ετών, Γιάννης Ντόντος, 49 ετών και Αναστάσης Νταλακούδης, 53 χρόνων.

Εκατόν ογδόντα οκτώ οι νεκροί εργάτες το 2001, ρεκόρ θανάτων της τελευταίας 25ετίας. Εκατόν πενήντα τρεις νεκροί το 2002, δεύτερο, μετά το 2001, ρεκόρ θανάτων στην ίδια περίοδο. Και ενώ το 2003 ακόμα δεν έχει τελειώσει ήδη από τις αρχές του 2000 και μετά έχουμε ξεπεράσει τους 500 νεκρούς εργάτες...

Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, με όποιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, αναδεικνύεται σε κυρίαρχη αιτία για όλα αυτά τα εγκλήματα στους χώρους δουλιάς.

Οι εργοδότες, λογαριάζοντας στη στήλη των εξόδων τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, φροντίζουν να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα, ακόμα και μηδενικά. Ταυτόχρονα, για το αυγάτισμα των κερδών τους εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους εντατικοποίησης της εργασίας. Μετρούν τις κινήσεις των χεριών, του σώματος, βάζουν επιστάτες να επιπλήξουν τους «τεμπέληδες», «φτιάχνουν» τις μηχανές, για να δουλεύουν γρηγορότερα από τα όρια ασφαλούς λειτουργίας τους, χρησιμοποιούν φθηνό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό σε εξειδικευμένες εργασίες.

Η κυβέρνηση με τη σειρά της παραδίδει όλο και περισσότερα φιλέτα του δημόσιου τομέα στο μεγάλο κεφάλαιο. Νομιμοποιεί τις ευέλικτες μορφές εργασίας και το δανεισμό εργαζομένων, χτυπά το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία, συρρικνώνει στο ελάχιστο κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα, ενισχύει την εργοδοτική ασυδοσία αφήνοντας ατιμώρητα τα «εργοδοτικά εγκλήματα» σε βάρος της σωματικής ακεραιότητας ακόμα και της ζωής των εργαζομένων. Για την εργατική τάξη προβάλλει ως όρος ζωής η αντιμετώπιση αυτής της φριχτής πραγματικότητας, με μέτρα και τρόπους που να αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης που δέχεται.