«

Μπράβο, γιαγιά» και την αγκάλιασε με ενθουσιασμό. Με αγάπη και θαυμασμό. Η σκηνή αυθεντική. Την έζησα, τη θαύμασα, συγκινήθηκα όσο ποτέ και σας τη μεταφέρω, γιατί πιστεύω πως αν υπάρχουν πράξεις και γεγονότα στη ζωή που αξίζουν να μείνουν στην ιστορία, αυτή είναι από τις πιο αξιοσημείωτες. Την καταγράφω αναλλοίωτη στον καθένα να κάνει τις εκτιμήσεις: Η γιαγιά, κρατώντας ένα κατακόκκινο λάβαρο με τη λέξη ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ, κατέβαινε αργά, ευλαβικά, με ηρωικό βλέμμα και συνείδηση χρέους, στο πεζοδρόμιο του «Ευαγγελισμού». Βάδιζε προς το κέντρο. Για την Πορεία Ειρήνης. Προπορευόμουν λίγα βήματα. Συντόνισα το βηματισμό μου. Ηθελα να αναλύσω τη φυσιογνωμία της. Την ψυχή της.

Ηταν υπέροχη. Συμπυκνωμένος ηρωισμός. Καθολικό χρέος, κορύφωση αγωνιστικότητας. Προσωποποίηση της Αντίστασης κατά των βρωμερών εγκληματιών που δολοφονούν τον κόσμο... Σιωπηλή. Στοχαστική. Φανερά γοητευμένη από τις χαρούμενες αγωνιστικές φωνές ενός πλήθους νέων που κατέβαιναν χαρούμενοι, με αντιπολεμικά συνθήματα. Και τότε, ένας πιτσιρικάς (ήταν δεν ήταν 14-15 χρόνων) ξέκοψε από το πλήθος, έτρεξε κι αγκάλιασε τη γιαγιά, φωνάζοντας με θαυμασμό: Μπράβο, γιαγιά! Μπράβο, γιαγιούλα! Και κείνη, στοχαστικά και νηφάλια: Μπράβο σε σένα, αγοράκι μου! Εσύ, εσείς ανοίγετε δρόμους, καμάρια μου! Για σας, όλοι πρέπει να είμαστε περήφανοι!

Τ' άκουγα και τα έβλεπα όλα! Κι ένιωσα να γιγαντώνει μέσα μου η ελπίδα, η αισιοδοξία, η πίστη στον άνθρωπο και στους αγώνες, που θα φτιάξουν έναν άλλο κόσμο, μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που θα είναι για όλους.

Εκεί, στο πεζοδρόμιο της Βασ. Σοφίας, μπροστά στον «Ευαγγελισμό», νομίζω πως άκουσα τον καλύτερο Ευαγγελισμό για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είδα την πιο συγκινητική σκηνή, τον εναγκαλισμό του παλιού με το νέο, που παλεύουν αντάμα για τον κόσμο που δικαιούται η ανθρωπότητα. «Μπράβο, γιαγιά»! «Μπράβο, αγοράκι μου»! Και τρυφερό αγκάλιασμα, γεμάτο όραμα! Ε, λοιπόν, πώς να μη χαμογελάς! Πώς να μην αγωνίζεσαι! Μπράβο, γιαγιά! Ο κόσμος έχει όραμα και μέλλον! Μπράβο σε όλους τους αγωνιστές της Γης!