Μπορεί, να την παρουσιάζει, μ' έναν τρόπο ιδιαίτερα εξωραϊσμένο. Μπορεί, να «κλέβει» στις έννοιες των λέξεων, αλλά η ουσία της λογικής του γίνεται κατανοητή. Στο χθεσινό σημείωμα του Ι. Κ. Πρετεντέρη, στο «Βήμα», αναφερόμαστε, όπου, ανάμεσα σ' άλλα, σημειώνει: «Το γράφω από πέρυσι. Το ζήτημα δεν είναι ο νόμος Αρσένη, αν είναι καλός ή κακός. Το ζήτημα είναι η συντεταγμένη πολιτεία. Και είναι το ίδιο ακριβώς ζήτημα που τίθεται με τις καταλήψεις των σχολείων ή με την απόπειρα παρεμπόδισης της επίσκεψης Κλίντον. Ευτυχώς, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η δημοκρατική τάξη τελικώς, υπερίσχυσε».

Ετσι, τη θέλει τη «συντεταγμένη πολιτεία» ο κ. Π. Κάποιους ν' αποφασίζουν και κάποιους αδιαμαρτύρητα να υποτάσσονται. Ανεξάρτητα, από το περιεχόμενο των αποφάσεων. Ανεξάρτητα, από το αν ωφελούνται ή ζημιώνουν. Στην περίπτωση αυτή, όμως, τι διαφορά έχει η «πολιτεία» αυτή από μια δικτατορία; Και σε τι χρειάζονται τότε, τα σωματεία, οι σύλλογοι, οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες;

Οχι, δε νομίζουμε, πως τα ξέχασε όλ' αυτά ο αρθρογράφος. Προφανώς, όμως, τα συμπεριλαμβάνει στην κατηγορία των αναχρονιστικών αντιλήψεων και θεσμών, που απέμειναν από την εποχή του «ψυχρού πολέμου». Και σαν τέτοια, τα θεωρεί ξεγραμμένα και, πάντως, αμελητέα...