Τη θέση του ΚΚΕ για τα εργατικά ατυχήματα παρουσίασε στη συζήτηση ο Μάκης Παπαδόπουλος, μηχανικός ασφαλείας και μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του Κόμματος.

Οπως σημείωσε, ανάμεσα σ' άλλα, το πρόσφατο στυγερό έγκλημα της εργοδοσίας στα μεταλλεία της Γραβιάς δεν είναι το πρώτο και δυστυχώς δε θα είναι το τελευταίο. Ούτε είναι η πρώτη φορά που δε θα πληρώσουν οι πραγματικοί ένοχοι, αφού η ποινική δίωξη αφορά τις κατώτερες βαθμίδες, δηλαδή έναν υπάλληλο μεταλλειολόγο μηχανικό και έναν υπεύθυνο εργοταξίου. Οι τρεις μεγάλοι ένοχοι (το μονοπωλιακό κεφάλαιο, το κράτος και η καθεστωτική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος) θα μείνουν για μια ακόμα φορά στο απυρόβλητο και θα μετέχουν υποκριτικά στα μνημόσυνα που θα ακολουθήσουν.

Αναφερόμενος ειδικότερα στο τραγικό παράδειγμα της Γραβιάς, ρώτησε: Ποιοι είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι; Δεν είναι οι μεγαλομέτοχοι της «Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης» και των υπεργολαβικών εταιριών όπως ο «Ακτωρ», που δε χρηματοδότησαν και δεν τήρησαν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των εργαζομένων απ' τον επαγγελματικό κίνδυνο; Δεν είναι αυτοί που όχι μόνο αδιαφόρησαν για τις αλλεπάλληλες καταγγελίες της Ενωσης Εργαζομένων στην ΑΕΜ Βωξίται Παρνασσού, αλλά επέβαλαν την εντατικοποίηση, τα 12ωρα, την εργασία χωρίς υπεύθυνη επίβλεψη, την εργασία το Σαββατοκύριακο, χωρίς τήρηση του προβλεπομένου βιβλίου εισόδου - εξόδου εργαζομένων απ' τις στοές;

Οταν λοιπόν διαβάζουμε στα ψυχρά στατιστικά στοιχεία ότι η «Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης» πετυχαίνει πολύ υψηλότερη έως διπλάσια αποδοτικότητα κεφαλαίου απ' αυτή του συνόλου της μεταποιητικής βιομηχανίας τα τελευταία χρόνια, ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κανένα κρυμμένο μυστικό πίσω απ' αυτή την επίδοση. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων του προέδρου του ΣΕΒ κ. Κυριακόπουλου, μεταφράζεται σε περισσότερο ιδρώτα και αίμα για τους εργαζομένους του.

Μήπως το κράτος προσπάθησε στην πράξη να εμποδίσει τη δολοφονική και τρομοκρατική δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου; Πώς αντέδρασε στο υπόμνημά του Ιούνη του 2000 και στις έγγραφες καταγγελίες του Φλεβάρη και του Μάη 2003 που υπέβαλε η Ενωση Εργαζομένων; Και μόνο το γεγονός ότι ο προηγούμενος επιθεωρητής στο συγκεκριμένο μεταλλείο προσλήφθηκε στη συνέχεια απ' την επιχείρηση, είναι ενδεικτικό της ποιότητας του κρατικού ελέγχου.

Η κρατική διασφάλιση ότι ο ισχυρός κεφαλαιοκράτης θα μείνει ατιμώρητος και απερίσπαστος στην κερδοφόρα πορεία του, δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στην απουσία ουσιαστικού ελέγχου. Ο εργοδότης θωρακίζεται και από το γράμμα και από τα κενά του νομοθετικού πλαισίου που καθιστούν την περιβόητη εργοδοτική ευθύνη ένα τίτλο χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ετσι και στο συγκεκριμένο παράδειγμα το μεγάλο αφεντικό έχει νομικές οδούς διαφυγής, που έχουν προβλεφτεί σκόπιμα.

Και η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος; Αυτή βαδίζει χέρι-χέρι με τους εκπροσώπους της εργοδοτικής και της κρατικής τρομοκρατίας. Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του προβλήματος, τα ριζικά διαφορετικά κριτήρια με τα οποία οι δυνάμεις της εργασίας πρέπει να αντιμετωπίζουν την προστασία του εργαζόμενου απ' τον επαγγελματικό κίνδυνο σε σχέση με το κεφάλαιο.

Αυτή η δραματική κατάσταση πρέπει και μπορεί ν' αλλάξει, τόνισε ο ομιλητής. Αρκεί να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Αρκεί στη θέση του φόβου της σύγκρουσης (ο οποίος οδηγεί στην υποταγή) να βάλουμε τις ανάγκες μας και την αξιοπρέπειά μας. Να διεκδικήσουμε άμεσα μαζί με τον ταξικό συνδικαλιστικό πόλο, με το ΠΑΜΕ:

• Την κατάργηση των ιδιωτικών Εσωτερικών Υπηρεσιών Προστασίας και Πρόληψης και τη δημιουργία κρατικού σώματος Τεχνικών Ασφάλειας και Ιατρών Εργασίας, ενταγμένου στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
• Την κατοχύρωση εργοδοτικής εισφοράς για την ασφαλιστική κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου και τη διευρυμένη εφαρμογή του θεσμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.
• Τον προσανατολισμό της Επιθεώρησης Εργασίας στον ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης και στη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της σχετικής νομοθεσίας.
• Την κατοχύρωση του 35ωρου-5ήμερου-7ωρου με παράλληλη ουσιαστική αύξηση του μισθού.
• Το τσάκισμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλιάς.
• Την κατοχύρωση δημόσιας - δωρεάν καθολικής κοινωνικής ασφάλισης και υγείας.

Ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι μόνο με τους διεκδικητικούς αγώνες ακόμα και αν ανακόψουμε προσωρινά ορισμένες πλευρές της συνολικής επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ουσιαστική λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Ο φρικιαστικός κύκλος των θανάτων και των θυμάτων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχουν οι αιτίες που τον τροφοδοτούν. Πόσες ανθρώπινες ζωές είμαστε ακόμα διατεθειμένοι να θρηνήσουμε στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους;