Το φαινόμενο είναι πλέον τόσο συνηθισμένο, που έχει πάψει να αποτελεί μια αξιοσημείωτη είδηση. Οταν ένας κλάδος εργαζομένων καταφεύγει στο δημοκρατικό -και υποτίθεται συνταγματικά κατοχυρωμένο- δικαίωμα της απεργίας, αφού έχει μετέλθει όλους τους άλλους τρόπους και μορφές αγώνα για τη διεκδίκηση των αιτημάτων του και συνάντησε την αδιαφορία των αρμοδίων, τότε έρχονται τα δικαστήρια και κηρύσσουν την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις, τα αντίστοιχα δικαστήρια δεν εξετάζουν, εάν τα αιτήματα είναι δίκαια ή όχι. Δεν εξετάζουν ποιος έχει το δίκαιο και ποιος το άδικο. Ενα μόνο κάνουν, βρίσκουν κάποια προσχήματα και πετσοκόβουν το ιερό και κατακτημένο με αίμα δικαίωμα της απεργίας. Και, βέβαια, δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα δικαστήριο και δικαστές, οι οποίοι, αντί να βγάλουν μια απεργία παράνομη και καταχρηστική, να καταδικάσουν και να κηρύξουν παράνομη την κυβέρνηση (την ηγεσία ενός υπουργείου ή τη διοίκηση κάποιου οργανισμού), επειδή δεν ικανοποιεί δίκαια αιτήματα και με την τακτική της υποχρέωσε τους εργαζόμενους να φτάσουν ακόμη και στην απεργία, με πολύμορφες συνέπειες για τους ίδιους και, ιδιαίτερα, το κοινωνικό σύνολο. Ούτε καν σαν εξαίρεση στον κανόνα. Προφανώς, με τις αντίστοιχες αποφάσεις τους, θέλουν συστηματικά να υπογραμμίζουν προς κάθε κατεύθυνση, ότι όλα όσα λέγονται, περί ανεξάρτητης και τυφλής Δικαιοσύνης είναι αέρας κοπανιστός...