Πρώτον, η όποια κοινωνική αλληλεγγύη στην Ευρώπη περνάει απαραίτητα μέσα από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Δεύτερον, το μεσοπρόθεσμο κοινωνικό κόστος από την απώλεια θέσεων εργασίας σε μια επιχείρηση που συγχωνεύεται ή κλείνει στο όνομα της ενίσχυσης του ανταγωνισμού, δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Τρίτον, η αλληλεγγύη στο γλωσσάρι της ΕΕ μεταφράζεται σε προγράμματα κατάρτισης για τους ανέργους, που πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι στον εργασιακό τους βίο θα χρειαστεί να αλλάξουν κάμποσες φορές επάγγελμα και τέταρτον, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πρέπει να μπουν πιο αποφασιστικά στην κούρσα του ανταγωνισμού, σύμφωνα και με τις πρόσφατες αποφάσεις των υπουργών Παιδείας στο Βερολίνο.

Τα παραπάνω συμπεράσματα δεν αποτελούν μέρος του επιλόγου κάποιας ομιλίας του προέδρου του ΣΕΒ. Ανήκουν στην Ελληνίδα επίτροπο Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία μίλησε χτες σε ημερίδα για την ανταγωνιστικότητα και την αλληλεγγύη που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, με έτερο ομιλητή τον Ιταλό ομοτράπεζό της στην ευρωπαϊκή επιτροπή Μάριο Μόντι.

Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, η αντιπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ξεκαθάρισε ότι κοινωνική αλληλεγγύη σημαίνει να τρέφεται ο εργαζόμενος με τα ψίχουλα που πέφτουν από το πλουσιοπάροχο τραπέζι των μεγαλοβιομηχάνων! Οσο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, έχουν αναλάβει εργολαβικά να τροφοδοτούν ακατάπαυστα τα τσιμπούσια των εκλεκτών τους, μήπως και... λείψουν τα ψίχουλα από τους εργαζόμενους...