Οι φασίστες είχαν στιλ... Κι οι ναζί... Πρώτα έφτιαξαν σύμβολα και στολές, καλοραμμένες κι εντυπωσιακές, μείγμα αισθητικής πρωσικού μιλιταρισμού και ρωμαϊκής φινέτσας. Το στιλ ήταν εξαγώγιμο είδος. Ωραία μάσκα φριχτού ιδεολογικού περιεχομένου. Υστερα, όταν πολλοί, εκπληκτικά πολλοί άνθρωποι και πολίτες είχαν ήδη ερωτευτεί κι εμπιστευτεί τη στολή, ήρθε κι η οσμή. Οσμή καμένης σάρκας σε επιστημονικώς συγκροτημένα κρεματόρια, αίμα, δάκρυ και λιωμένα κεφάλια, σπασμένα κόκαλα, φτυσμένοι τάφοι. Το σωστό όμως πρέπει να λέγεται. Ολα και τότε άρχισαν κι έγιναν νόμιμα. Οχι απλώς νομότυπα. ΝΟΜΙΜΑ. Με ψήφους και νεολαίες ριγμένες στη μάχη. Με αλλαγές σε καταστατικά και συντάγματα. Με ρήξεις και καινοτομίες, πυροτεχνήματα και πάρτι. Μουσικές και θέατρα, τάξη, ησυχία, καλολογία και φανερά «υγιής» συνθηματολογία. Οσοι ιστορικοί, κοινωνιολόγοι κι επικοινωνιολόγοι αναρωτήθηκαν πώς επικράτησε ο βρικόλακας του φασιστοναζισμού, απ' όποια σκοπιά κι αν απάντησαν ιδεολογικώς, σ' ένα πράγμα συμφώνησαν: Οτι οι βρικόλακες σχεδίασαν επί μακρόν και χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά την προπαγάνδα της υψηλής αισθητικής αλλοτρίωσης κάθε λογικής. Ετσι, ο Χίτλερ, κοντός, μαυροκέφαλος και εβραϊκής καταγωγής έγινε η πανίσχυρη μούσα, ο φίρερ της αρίας, γαλανομάτικης, ξανθής φυλής που ξεπάστρεψε Εβραίους κι απροσάρμοστους της νέας τάξης. Το λοφίο του παρανοϊκού βλέμματος ενός Μπενίτο Μουσολίνι «ενέπνευσε» εκατομμύρια φαιοχίτωνες κι ανέδειξε κουκλάρες και ομορφάντρες στα φωτογραφικά στούντιο και τα κινηματογραφικά πλατό από το Βερολίνο και την Τσινετσιτά και το Μιλάνο, απ' τη Μαδρίτη ως το Βελιγράδι και το Τόκιο. Στις σκοτεινές αίθουσες των σινεμά (το αναδυόμενο όπλο μαζικής ενημέρωσης, η δύναμη της εικόνας της εποχής) στηνόταν αργά και σταθερά η χειραγώγηση της μάζας, η συναίνεση, η φασιστική - ναζιστική δημοκρατία. Ετσι βρέθηκαν τόσοι υποστηρικτές, στρατιώτες και υπηρέτες, αξιωματούχοι κι αξιωματικοί περήφανοι για τη στολή.

Οι νεοταξίτες προσέλαβαν στρατιές μικροαστών, κατασκεύασαν γενιές απολίτικων νεαρών με στιλ «ανέμελης άγνοιας» και «ρηξικέλευθου οχαδερφισμού» και με τη «σεξουαλικότητα» ενός Κλίντον, την «αγροτική γνησιότητα» ενός Μπους, με μποέμ αστούς σαν τον Σρέντερ και ευπρεπείς εκβιαστές του δικαιώματος της ψήφου σαν τον Κώστα Σημίτη αναδεικνύουν ήδη τις νέες δυναστείες...Ολα τώρα είναι έγχρωμα και οικεία, επειδή η εικόνα, ελέω τηλεόρασης, είναι οικιακής χρήσης - κατανάλωσης συσκευή και πολιτική, μήνυμα και ιαχή. Οι νεοταξίτες τώρα δε λένε δυσάρεστα πράγματα. Δείχνουν σεβασμό στα θύματά τους. Η ιδέα της κυριαρχίας του είναι «ντιζάιν». Δουλιά σχεδιαστών υψηλής λοβοτομικής ραπτικής. Αποφασίζουν για το λαό, πριν από το λαό, κάνουν το λαό πρωταγωνιστή στη συμμετοχή - επικύρωση των προειλημμένων αποφάσεων. Αυτές λαμβάνονται σε ημιφωτισμένα σαλόνια. Οι λαϊκές επικυρώσεις όμως λαμβάνονται (;) - επιδεικνύονται σε εκατομμύρια βατ τηλεφωτισμού.

Το Αουσβιτς σήμερα λέγεται Γκουαντανάμο. Η αρία φυλή σήμερα είναι η προσαρμοσμένη «πολυπολιτισμική» ανθρωπότητα. Ολες οι φράσεις, όλων των Γεωργάκηδων όπου Γης, αρχίζουν με το ρήμα «πιστεύω». «Πιστεύω σ' όσους με ακολουθούν, χωρίς να σκέπτονται γιατί». Η νέα τάξη, η νέα εποχή, έχει και ακριβοπληρωμένους κομπάρσους στην πρώτη σειρά, δίπλα στη συγκινημένη μαμά. Είναι η λαμπερή χρηματιστηριακή αριστερά. Το καλό παιδί της διπλανής πόρτας, κατασκευαστής απέραντων λαϊκών νεκροταφείων, κάνει την ίδια δουλιά με τους βρικόλακες των ιδεών του, αλλά χτυπάει προηγουμένως το κουδούνι. Χαμογελάει γλυκά. Οψις θρέψις άριστη. Προσοχή. Μόλις μυριστεί ότι το κόκκινο του πάθους για πραγματική ζωή δεν έχει ηττηθεί, χάνει το άρωμά του. Χάνει το πατσουλί του. Η κόκκινη σκέψη και οργή δείχνει το πάρτι και του βρικόλακα το μάτι...