Η νέα διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), που ολοκληρώνεται την 1η Μάη 2004 με την «ενσωμάτωση» δέκα νέων κρατών - μελών της ΚΑ Ευρώπης, την Κύπρο και τη Μάλτα, αποτελεί στρατηγική επιλογή του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την ενίσχυσή του στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τη μεγέθυνση και εμβάθυνση της ταξικής εκμετάλλευσης και καταστολής προς νέους λαούς και την επέκταση της γεωστρατηγικής του ισχύος προς την Ασία και την Αφρική.

Οι προς ένταξη χώρες έχουν τεθεί, από το 1997 υπό «εντατική παρακολούθηση» από τις Βρυξέλλες για την «προσαρμογή» στις «κοινοτικές πολιτικές» και τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, με ασφυκτικές «προενταξιακές διαπραγματεύσεις» για τη λεγόμενη «ενσωμάτωση του κοινοτικού κεκτημένου». Παράλληλα, η ευρωπαϊκή ολιγαρχία προώθησε την πολιτική «ενσωμάτωση» των υπό ένταξη χωρών, με αποκορύφωμα τη «συμμετοχή» τους, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης (19/20 Ιούνη 2003), στη Διακυβερνητική Διάσκεψη (ΔΔ) επί του «σχεδίου συνταγματικής Συνθήκης».

Η πρώτη, ιστορικά, Σύνοδος Κορυφής της «Ευρώπης των 25» τον περασμένο Δεκέμβρη στις Βρυξέλλες κατέληξε σε φιάσκο, αφού η παλιά «μικρομέγαλη» Ισπανία και η νέα «μικρομέγαλη» Πολωνία εμπόδισαν την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων επί του σχεδίου Ευρωσυντάγματος, καταδείχνοντας ότι στη διευρυμένη ΕΕ έχουν οξυνθεί τα προβλήματα «συνοχής» και έχουν ενταθεί οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Πολύ περισσότερο που η διαδικασία διεύρυνσης της ΕΕ συνέπεσε με την επίδειξη ισχύος της αμερικανικής πλανηταρχίας, τις επεμβάσεις στα Βαλκάνια, την κήρυξη του «παγκόσμιου αντι-τρομοκρατικού πολέμου» από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους, τις αυτοκρατορικές εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, και το «διατλαντικό ρήγμα» εντός του ΝΑΤΟ.

Η εσπευσμένη ένταξη της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Τσεχίας στο ΝΑΤΟ και η σαφής εκδήλωση φιλοαμερικανισμού της «νέας Ευρώπης» περιέπλεξε τις αρχικές επιδιώξεις του γαλλο - γερμανικού άξονα της ΕΕ για εύκολη και γρήγορη νεοαποικιακή «ενσωμάτωση» των δέκα νέων χωρών. Οπωσδήποτε, η παγκόσμια οικονομική ύφεση και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ο «διαρκής πόλεμος» των ΗΠΑ και η κλιμάκωση της στρατοκρατίας και της «αντιτρομοκρατικής» καταστολής στην ΕΕ, επιβάρυναν ακόμη περισσότερο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της διεύρυνσης της ΕΕ, προσθέτοντας επιπλέον δεινά στους ευρωπαϊκούς λαούς, τόσο των 15 κρατών - μελών, όσο και των 10 υπό ένταξη χωρών. Ηδη με άλλοθι τα «οφέλη» της διεύρυνσης η αγροτιά, τόσο της Μεσογείου όσο και της Πολωνίας, καταστρέφεται συστηματικά, η «ανάπτυξη» υποτάσσεται στον παγκόσμιο «ανταγωνισμό» της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, εξουθενώνοντας τους εργαζόμενους και ο ευρωπαϊκός μιλιταρισμός (...) «δικαιολογεί» τις πολωνικές δυνάμεις κατοχής στο Ιράκ. Στο σύνολο της «Ευρώπης των 25» καταλύονται δημοκρατικές παραδόσεις, διαγράφονται εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, στρατοκρατείται η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις.

Η διαδικασία διεύρυνσης που άρχισε στο Λουξεμβούργο το Δεκέμβρη του 1997 «για τη σταθερότητα και την ευημερία όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου» συμπεριέλαβε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι (10/11 Δεκέμβρη 1999) «13 υποψήφια κράτη εντός ενιαίου πλαισίου», και «ολοκληρώνεται» την 1/5/2004 με την «ενσωμάτωση ως πλήρων μελών της Ενωσης» των Τσεχίας, Εσθονίας, Κύπρου, Λετονίας, Λιθουανίας, Ουγγαρίας της Μάλτας, της Πολωνίας, της Σλοβενίας και της Σλοβακίας. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διεύρυνση της ΕΟΚ/ΕΕ. «Αναπόσπαστο» μέρος της διαδικασίας αποτελούν η Βουλγαρία και η Ρουμανία, και, σύμφωνα με τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών «κοινός στόχος της Ενωσης των 25 είναι να καλωσορίσει τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία τον Γενάρη του 2007 ως μέλη της ΕΕ, εάν είναι έτοιμες». Η διαδικασία διεύρυνσης αφορά άμεσα τη χώρα μας, αφού απειλεί παραγωγικές διαδικασίες και πολιτικά κεκτημένα, θίγοντας το σύνολο της εξωτερικής πολιτικής.

Η διαδικασία ένταξης της Κύπρου μετέτρεψε την εισβολή και κατοχή του 1974 σε εργαλείο «νομιμοποίησης» της «ντε γιούρε» διχοτόμησης, επιτρέποντας και διευκολύνοντας έξωθεν επεμβάσεις σαν το «σχέδιο Ανάν». Παράλληλα ενίσχυσε τις φιλο-ευρωπαϊκές «προσεγγίσεις» της Αγκυρας με αποκορύφωμα την επίσημη ένταξη της Τουρκίας στο «ενιαίο πλαίσιο της διεύρυνσης», με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι (10/11 Δεκέμβρη 1999). Από τότε η επίλυση του Κυπριακού αποτελεί εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, στα πλαίσια της προενταξιακής ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας: Μετά την αναβάθμιση της Τουρκίας, όλες οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί στα πλαίσια του «νέου δόγματος» και της «νέας δομής» του ΝΑΤΟ, όπως και οι ρυθμίσεις για το λεγόμενο «Ευρω-στρατό» θίγουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αμφισβητούν και υποσκάπτουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Οτιδήποτε αφορά στην κυριαρχία στο Αιγαίο και το Κυπριακό, τελεί, πλέον, «νόμιμα» υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, τα συμφέροντα της Βρετανίας και τις επιδιώξεις των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» από την προενταξιακή ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

Η διεύρυνση της ΕΕ, όχι μόνο «μίκρυνε» την Ελλάδα, αλλά και μεγάλωσε τις εκκρεμότητες της εξωτερικής της πολιτικής, αφού η χώρα τελεί, πλέον, υπό δυσμενέστερο και πολυσχιδέστερο συσχετισμό ισχύος. Οι εξελίξεις εντός του 2004 στο Κυπριακό και την «κυριαρχία στο Αιγαίο», θα το αποδείξουν.