Η απελθούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον αποδέχτηκε το αμερικανόπνευστο σχέδιο Ανάν. Οχι μόνο πανηγύρισε γι' αυτό, επιχειρώντας να καλλιεργήσει θετικές εντυπώσεις και προσδοκίες επίλυσης του προβλήματος στην ελληνική και την κυπριακή κοινή γνώμη, αλλά και άσκησε πολύμορφες πιέσεις στην κυπριακή ηγεσία, να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Ετσι, έγινε δυνατή η συμφωνία του Φλεβάρη στη Νέα Υόρκη και, τώρα, η Κύπρος στέκει μπροστά στα γνωστά σε όλους αδιέξοδα.

Με δεδομένες, λοιπόν, τις τεράστιες και εγκληματικές αυτές ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης και προσωπικά του Γ. Παπανδρέου, που χειρίστηκε το ζήτημα ως υπουργός Εξωτερικών, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την προχτεσινή δήλωση του τελευταίου, στην οποία ζητά από τον Κ. Καραμανλή, «να εγκαταλείψει την αμήχανη ουδετερότητα ενός αυτόματου πιλότου στο Κυπριακό και να διαπραγματευτεί ενεργά αξιοποιώντας όλα τα περιθώρια τα οποία έχουμε διαμορφώσει εμείς όλ' αυτά τα χρόνια».

Και δε λέμε, εξίσου μεγάλες είναι και οι ευθύνες του Κ. Καραμανλή και της ΝΔ, αφού, από την πρώτη στιγμή συμφώνησε και στήριξε την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και, τώρα, συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς δρόμο, αλλά η απορία μας παραμένει. Για ποια περιθώρια μιλά ο Γ. Παπανδρέου; Τι εννοεί «ενεργή διαπραγμάτευση»; Τι παζάρια έχει στο μυαλό του;