Λίγες μέρες αφότου η κυβέρνηση της ΝΔ «έπιασε δουλιά», το μόνο ορατό έργο είναι η πλούσια παραγωγή σε μεγαλόστομες διακηρύξεις και παχιά λόγια, καθώς και η κατασκευή μιας εικονικής πραγματικότητας, τόσο ειδυλλιακής ώστε είναι εξόφθαλμα απατηλή.

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τα όσα λέει ο Κ. Καραμανλής τότε θα πρέπει να πιστέψει ότι η νέα κυβέρνηση είναι τουλάχιστον σοσιαλιστική, αφού «πεμπτουσία της πολιτικής της είναι ο άνθρωπος», που μάχεται ακούραστα καθημερινά για τη λύση των προβλημάτων ιδιαίτερα των «πιο αδύνατων» και υπηρετεί ακατάπαυστα το συμφέρον των πολιτών. «Σκοπός μας είναι να υπηρετήσουμε το συλλογικό συμφέρον... Σκοπός μας είναι να υπηρετούμε διαρκώς τους πολίτες... Είμαστε υπηρέτες των συμπολιτών μας και όχι εξουσιαστές τους», εξήγησε στους, μάλλον άναυδους, βουλευτές του κόμματός του ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα. Και όλα αυτά μέσα σε μια πρωτόγνωρη επίδειξη «ήθους και ύφους», με εκπληκτική «σεμνότητα και ταπεινότητα»...

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τη στρατηγική και τις επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης πίσω από το πέπλο ηθικής και αρετής... Είναι φανερό ότι ο Κ. Καραμανλής θέλει να δημιουργήσει συσπείρωση στη βάση της αντιμετώπισης των προβλημάτων - που είναι ο «απρόσωπος» εχθρός - πέρα, τάχα, από πολιτικές και ιδεολογίες. «Εμάς μας ενδιαφέρουν οι λύσεις των προβλημάτων», τόνισε κλείνοντας τη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις. Επιχειρεί, μάλιστα, να δώσει έναν υπερκομματικό και εθνικό χαρακτήρα στο εγχείρημά του καθώς βασική αρχή του, όπως λέει, είναι «η ενδυνάμωση της ενότητας των Ελλήνων».

Αυτό, όμως, το οποίο στα αλήθεια επιδιώκει η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος είναι η διασφάλιση, στο μέτρο του δυνατού και για όσο διάστημα το καταφέρει, μιας κοινωνικής συναίνεσης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και υποταγή στα κελεύσματα της νέας τάξης. Οταν ο Κ. Καραμανλής βγάζει, δήθεν, την πολιτική και την ιδεολογία «έξω» από την αντιμετώπιση των προβλημάτων, στην πραγματικότητα θεωρεί ως δεδομένο ότι υπάρχει μόνο μία πολιτική, ο μονόδρομος του νεοφιλελευθερισμού. Το ζητούμενο, άρα, σύμφωνα με το σκεπτικό του πρωθυπουργού, είναι να γίνει ό,τι είναι δυνατόν, «με συγκέντρωση δυνάμεων και προσπαθειών», για να λυθούν τα προβλήματα που γεννάει το (καπιταλιστικό) σύστημα και να υπάρξει κάποια ανακούφιση για τους πλέον εξαθλιωμένους. Αυτό λέει ότι θέλει να κάνει.

Ταυτόχρονα, η επιδιωκόμενη κοινωνική συναίνεση, στη βάση που προαναφέρθηκε, αποτελεί και το όχημα για την παράταση της παραμονής της στην εξουσία πέραν της τετραετίας. «Εάν όντως εφαρμοστεί με συνέπεια και συνέχεια μια τέτοια πολιτική, τότε ο Κ. Καραμανλής θα οικοδομήσει μια παράταξη, η οποία αφ' ενός θα αποκτήσει και πρόσθετα χαρακτηριστικά που θα της επιτρέψουν να διευρύνει την επιρροή της και αφ' ετέρου θα ανανεώσει και εκσυγχρονίσει τους δεσμούς της που τη συνδέουν με τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους της», παρατηρούσε σε κύριο άρθρο της η ...ναυαρχίδα της «νέας διακυβέρνησης», η «Καθημερινή», η οποία σύγκρινε το εγχείρημα του Κ. Καραμανλή με αυτό του Α. Παπανδρέου στις αρχές του '80, που του επέτρεψε «να κυριαρχήσει στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα επί ένα τέταρτο του αιώνα»...

Ομως, τόσο οι προγραμματικές δηλώσεις όσο και από τα πρώτα απτά δείγματα γραφής προκύπτει αβίαστα ότι «πεμπτουσία» της πολιτικής της είναι η παροχή κινήτρων και η παραγωγή κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, των συμφερόντων του οποίου και μόνο είναι υπηρέτης.

Η πρώτη κίνηση που έκανε η κυβέρνηση ήταν να ανακοινώσει, διά στόματος του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, τα «πρώτα αποτελέσματα» της απογραφής, τα οποία έδειξαν, όπως αναμενόταν, ότι η κατάσταση στα κρατικά ταμεία δεν είναι καθόλου καλή. Το έλλειμμα έφτασε στο 2,7%, αντί 1,7% που έλεγε η προηγούμενη κυβέρνηση, λίγο πριν δηλαδή από το «κόκκινο» (3%) που έχει ορίσει το Μάαστριχτ, ως «σημείο συναγερμού» και λήψης έκτακτων μέτρων και προστίμων από τις Βρυξέλλες. Είναι φανερό ότι στη βάση αυτή το επόμενο διάστημα θα ξετυλιχτεί μια κλιμακούμενη επιχείρηση πειθαναγκασμού των λαϊκών μαζών για την «αναγκαιότητα» συνέχισης της ίδιας πολιτικής, δηλαδή της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος των ακτών και των βουνών, κ.ο.κ. Ετσι, πιθανόν το φθινόπωρο, μετά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα έρθουν και τα «νέα μέτρα» και οι «τομές», που ήδη επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο. Εξάλλου, ο Κ. Καραμανλής πλειοδότησε στην προχτεσινή Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες για την προώθηση των αποφάσεων της Λισαβόνας, πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνησή του θα εξειδικεύσει τα μέτρα για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τη γενίκευση της απασχολησιμότητας, καινούριες αντιασφαλιστικές διατάξεις για την παράταση του εργάσιμου βίου, κ.ά.

Η αδιάκοπη επανάληψη των προεκλογικών υποσχέσεων, όπως η αύξηση του ΕΚΑΣ και των αγροτικών συντάξεων (στο τέλος της τετραετίας) ή η κατάργηση των εισφοράς του 1% στις συντάξεις, δεν είναι ικανές να συγκρατήσουν για πολύ ακόμα τις φιλολαϊκές μάσκες.

Συμπέρασμα; Η νέα κυβέρνηση θα αναλώσει το «πολιτικό κεφάλαιο» που άντλησε από τις εκλογές στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, στην επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και στο «κλείσιμο» των λεγόμενων εθνικών θεμάτων (Κυπριακό, Αιγαίο).

Η προσφιλής φράση του Κ. Καραμανλή «δεν έχουμε εξαρτήσεις και δε χρωστούμε γραμμάτια σε κανέναν» στην καλύτερη περίπτωση είναι κενή περιεχομένου ή αποτελεί μήνυμα προς ορισμένους «διαπλεκόμενους» για «εσωτερική (τους) κατανάλωση». Σε κάθε περίπτωση όμως, η νέα κυβέρνηση δε δεσμεύεται απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα.