Η «συγκομιδή» απ' ό,τι φαίνεται υπήρξε μικρή: Η πλειονότητα των κομμουνιστικών, εργατικών, κομμάτων της Ευρώπης, αλλά και της GUE-NGL απέχουν από το εγχείρημα, ενώ από τα διαπιστωμένα μέχρι στιγμής μέλη μόνο 4 έχουν κάποια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση - και σίγουρα δεν είναι αυτά «όλα τα μεγάλα ΚΚ της Ευρώπης», όπως μας έλεγε ο κ. Κωνσταντόπουλος. Και, βέβαια, ακόμα και τα συμμετέχοντα κόμματα δεν έχουν τους ίδιους λόγους και στοχεύσεις.

Το συνέδριο, ωστόσο, έφερε στην επιφάνεια ένα νέο στοιχείο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Ενώ στο συνέδριο της Ρώμης, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, τα κινήματα, τα προβλήματα δε βρήκαν τον παραμικρό χώρο στη συζήτηση, αντίθετα αυτή επικεντρώθηκε και εξαντλήθηκε στην καταδίκη του σταλινισμού! Μάλιστα, δεν είναι το Μάαστριχτ, το Ευρώ, η ΟΝΕ, η Λισαβόνα, ο Ευρωστρατός που μας έχουν ρημάξει, ο Στάλιν φταίει (πάλι)!

Το θέμα θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον ιλαρό, αν δεν ήταν σοβαρό - σοβαρότατο.

Αντικομμουνισμός και περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών αλληλοσυμπληρώνονται. Θα δυναμώνουν όσο ενισχύονται οι αγώνες και η λαϊκή αμφισβήτηση. Μπορούν να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά από τα λαϊκά κινήματα όσο τα κομμουνιστικά και ριζοσπαστικά κόμματα δεν υποχωρούν μπροστά στην πίεση της άρχουσας τάξης.

Ομως, στον ιταλικό Τύπο γράφηκε πως το στοίχημα του Ευρωκόμματος είναι η υπέρβαση της κομμουνιστικής παράδοσης και η υπερνίκηση των όποιων αντιστάσεων υπάρχουν σε αυτό. Στον ευρωπαϊκό Τύπο χαιρετίστηκε η «ρήξη με το σταλινισμό» ως «οριστική ρήξη με το παρελθόν». Το κομμουνιστικό παρελθόν.

Εχει δίκιο, λοιπόν, ο Κλαούντιο Γκράσι, μέλος της Γραμματείας της Επανίδρυσης, στην κριτική του, όταν σημειώνει πως αυτό που αμφισβητείται είναι η ιστορία, η κληρονομιά των κομμουνιστών: «Το πρόβλημα δεν είναι ο Στάλιν, το πρόβλημα είναι η επανάσταση του Οχτώβρη, το πρόβλημα είναι ο Λένιν και η εμπειρία που έχουν οι κομμουνιστές από το 1900».

Δε μας εκπλήσσει, λοιπόν, που ανάμεσα στους καλεσμένους του συνεδρίου εμφανίστηκε και η φραξιονιστική ομάδα που αποσχίστηκε πέρσι από το Πορτογαλικό ΚΚ.

Ούτε είναι να εκπλήσσεται κανείς από τον ήδη διαφαινόμενο αυταρχισμό του εγχειρήματος: Στη γερμανική εφημερίδα «Νόιες Ντόιτσλαντ» γράφτηκε στις 10 Μάη πως «είναι ανοιχτό το ζήτημα αν η διεύθυνση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα ασχοληθεί με το πρόβλημα του ΚΚ Βοημίας Μοραβίας, δεδομένου ότι αυτό στο συνέδριό του το Σαββατοκύριακο (σ.σ. 15-16 Μάη) θα αποφασίσει αν θα δεχτεί την καταδίκη του σταλινισμού, που αναγράφεται στο καταστατικό»!!!

Μάλιστα, θα συνεδριάσει το ...κόμμα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» για να ...ασχοληθεί με το «πρόβλημα» (!) του ΚΚ Βοημίας Μοραβίας, αν το τελευταίο δε ...συμμορφωθεί ώστε να μπει στο Ευρωκόμμα! Και αυτή την απίστευτη, ιεροεξεταστική λογική κάποιοι την ονομάζουν «νέα εποχή»!