«Νομίζω ότι σε μια πόλη όπως η Αθήνα που δεν υπάρχει επάρκεια σε μονάδες εντατικής παρακολούθησης, ή που οι σχολικές αίθουσες συχνά ακυρώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία, το να κατασκευάσεις ένα γήπεδο χόκεϊ αποτελεί σκανδαλώδη πολυτέλεια... Εν ολίγοις και κατά τη γνώμη μου οι Ολυμπιακοί Αγώνες τις τελευταίες τετραετίες αποτελούν υπόθεση των μεγαλοεργολάβων, των εταιριών που γίνονται σπόνσορες και των φαρμακευτικών εταιριών που δοκιμάζουν μόνιμες ή παράνομες ουσίες εις βάρος των δυστυχισμένων αθλητών. Για όσους μιλάνε περί εθνικής υπερηφάνειας πιστεύω ότι μια χώρα και ένας λαός έχουν κάθε λόγο να είναι εθνικά υπερήφανοι όταν χαίρονται την υγεία, την παιδεία και σέβονται το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Ολα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού» (Ο Χρήστος Χωμενίδης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

«"Ρώτησα τον κηπουρό μου τι θα ψηφίσει", λέει η Νίντια Ντέσι, κτηματομεσίτρια, που έλαβε μέρος σε μια πορεία κατά του Τσάβες. Και εκείνος μου είπε: "Κυρία, θα ψηφίσω τον Τσάβες". Πώς μπορείς, του λέω, εγώ είμαι αυτή που σου δίνει δουλειά. Αν τον ψηφίσεις και εγώ φύγω για να ζήσω στο Μαϊάμι, τότε ποιος θα σου δώσει δουλειά; "Το ξέρω, κυρία", μου λέει εκείνος, "αλλά τον αγαπάω"» (Το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).