Ξεχάστηκα στο διάβασμα της εφημερίδας και προπαντός στο αφιέρωμα του «ΟΔΗΓΗΤΗ»: 30 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ. Χωρίς να το χαμπαρίσω, γλίστρησα προς τα πίσω.

Ημουν πέντε ετών στο 1ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ». Δεν πήγα μόνος μου, βέβαια. Θυμάμαι όλους του σπιτιού μου: Γονείς, μπαρμπάδες, θειάδες και βάλε.

Ηταν όμορφα, έτσι όπως καθόμουν στο σβέρκο του θείου μου και περιδιάβαινα στο χώρο, ένα κεφάλι ψηλότερος απ' τους ψηλούς. Τι έβλεπα; Κόκκινο, πολύ κόκκινο χρώμα. Και κόσμο, που τόσο, τόσο πολύ έμοιαζε στον παππού μου και στη γιαγιά μου. Ανθρωποι του μόχθου, που έχουν πάντα υγρά τα μάτια, λες και πρέπει να γίνεται αυτό, για να 'ναι ξάστερα, να βλέπουν τα πάντα. Μπορεί και για να ποτίζεται εκείνο το όραμα, που άρχισαν να το πεζοπορούν στα χρόνια της Κατοχής και το φύλαξαν στον Εμφύλιο και στα μετά χρόνια.

Τα ίδια και με το 2ο και 3ο Φεστιβάλ, που στο μεταξύ μεγάλωσα και έγινα πρωτοπόρος. Δε με σεργιανούν πια στο χώρο. Δρούσα με μια ομάδα συμμαθητών του σχολείου μου. Τραγουδούσαμε, χορεύαμε, απαγγέλλαμε ποιήματα. Με έβλεπαν κι εμένα. Εγινα κάποιος, πίστευα, χωρίς να μπορώ να πω τι.

Τριάντα χρόνια Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ», λοιπόν, και συνειδητοποιώ ότι μαζί του μεγάλωσα και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε μαζί.