Είναι σε όλους γνωστό ότι, χρόνια τώρα, η Ελλάδα σημειώνει μεγάλους σχετικά ετήσιους ρυθμούς αύξησης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), του παραγόμενου, δηλαδή, κοινωνικού πλούτου. Ετήσιους ρυθμούς, πολλαπλάσιους του μέσου όρου των χωρών - μελών της ΕΕ. Αλλωστε, το γεγονός αυτό αποτελούσε το «καμάρι» και το «μεγάλο επίτευγμα» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, όμως, είναι γνωστό σε όλους ότι οι πολλοί, οι εργαζόμενοι και ο λαός, απολάμβαναν ένα μικρό μόνο μέρος της ετήσιας αυτής μεγάλης αύξησης του πλούτου, ενώ, το μεγάλο μέρος της πήγαινε και πηγαίνει στις τσέπες και τα θησαυροφυλάκια των λίγων «εχόντων και κατεχόντων». Και δεν πήγαινε μόνον αυτό, αλλά και ακόμη περισσότερα, όπως μαρτυρά η διόγκωση των ελλειμμάτων και των χρεών του Δημοσίου.

Κι έρχεται, τώρα, ο Κ. Καραμανλής, να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μιλώντας για μια «δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου», όταν αυτός αυξηθεί ακόμη περισσότερο και αφού αντιμετωπιστούν τα σημερινά προβλήματα (τα τεράστια ελλείμματα και το δυσθεώρητο χρέος). Και, ως πρώτη δόση της πολιτικής «ήπιας προσαρμογής», συνεχίζει και κλιμακώνει τη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ενώ, την ίδια στιγμή, προχωρά στη θεσμοθέτηση ακόμη μεγαλύτερων φοροελαφρύνσεων, παροχών και προνομίων, προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Χρειάζονται, άραγε, κι άλλες αποδείξεις, για να εξοβελιστεί απ' το μυαλό των εργαζομένων η οποιαδήποτε σκέψη και τάση ανοχής σ' αυτή την κυβέρνηση;