«Ιεροσυλία ήταν. Αλίμονο αν μετατρέψουμε τον Ιερό Βράχο, τους Δελφούς, την Ολυμπία, την Κνωσό, τη Δωδώνη, τη Δήλο, σε θέατρο πολιτικών και κομματικών εκδηλώσεων. Οσια και ιερά τα μνημεία μας, προσφέρονται μόνο για προσκύνημα»...

*

Το απόσπασμα είναι από κείμενο του Γ. Βότση στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» και αφορά (προφανέστατα) την «ένσταση» του συντάκτη του για το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη κατά του Πάουελ. Και είναι πραγματικά να απορεί κανείς με αυτή την πολύχρωμη «διαμαρτυρία» που εκδηλώθηκε και που απειλεί, στο όνομα (για να είμαστε ειλικρινείς) μιας κοντόφθαλμης αντιΚΚΕ ρητορικής, να υποβαθμίσει το σεβασμό απέναντι στον πολιτισμό (κάθε πολιτισμό) σε επιτηδευμένη «αρχαιοπληξία».

*

Η δε συλλογιστική του κ. Βότση μετέρχεται και το επιπλέον επιχείρημα περί την αναγκαιότητα για α-πολιτικοποίηση του πολιτισμού (θέση που για να γίνει «πιασάρικη» την σιγοντάρουν και από ολίγη καταγγελία κατά του κακού «κομματισμού»).

*

Ο καθένας, φυσικά, έχει το δικαίωμα να διακονεί το «πολιτικά ορθόν», αλλά δε δικαιούται να το παραμορφώνει σε «αριστερά ορθόν».

*

Επί της ουσίας: Το «σεβαστείτε αλλά μην εγγίζετε» διαθέτει μπόλικη από την καθεστηκυΐα ορθοδοξία του «πίστευε και μη ερεύνα», αλλά απέχει από την Αριστερά όσο απέχει ο Παρθενώνας από τους αρχαιοκάπηλους του Μουσείου της Βαγδάτης.

Τα μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού θα ήταν πέτρες ατάκτως ερριμμένες, εφόσον δεν αποτύπωναν την ιστορική ενότητα της ανθρωπότητας. Ο σεβασμός στον πολιτισμό (και τα μνημεία του) δε νοείται παρά ως η κοινωνική σύμβαση που έχουμε κάνει για να αποτυπώνουμε το βαθμό της κοινωνικής εξέλιξης που διαδέχεται τη βαρβαρότητα (Λ. Μόργκαν) και εν τέλει την «ουτοπία» μιας κοινωνίας που βασίζεται στις αρχές της λογικής και της δικαιοσύνης («σύμβαση» που ισχύει από την εποχή του Διαφωτισμού κιόλας).

*

Ο πολιτισμός (και τα μνημεία του) είναι προϊόν της ιστορικής εξέλιξης, που με τη σειρά της είναι προϊόν της εξέλιξης της αμοιβαίας σχέσης των παραγωγικών δυνάμεων με τις παραγωγικές σχέσεις (αλλά μήπως τα παραπάνω ακούγονται πολύ «πολιτικά» και θα έπρεπε να τα αντικαταστήσουμε με έναν αταξικό «νατουραλισμό», κ. Βότση;).

Ο πολιτισμός (και τα μνημεία του) ανήκει εξ ορισμού στη μαρξιστική (τι να κάνουμε;) αντίληψη ότι «τίποτα το ανθρώπινο δε μας είναι ξένο».

Ο «ουμανισμός» εκείνων που θέλουν να εξορίσουν τον πολιτισμό από τον πραγματικό άνθρωπο, που θέλουν τα μνημεία του σύμβολα των αποστειρωμένων μουσείων (να συμβολίζουν τι άραγε;), που τα θέλουν «εικονοστάσι» χρήσιμο για το παγκάρι της εξουσίας, αλλά που αρνούνται στη διαχρονικότητα της τελειότητας του Παρθενώνα να συμβολίζει τον πολιτισμό της ανθρωπιάς ενάντια σε αυτούς που συμβολίζουν τη βαρβαρότητα (και απειλούν να καταστρέψουν όχι μόνο ό,τι δημιούργησε η ανθρωπότητα στους αιώνες, αλλά και το ίδιο το ανθρώπινο είδος),

ε, αυτή είναι μια στάση που (επίσης) συνιστά μια βαθύτατα πολιτική αντιμετώπιση των μνημείων.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι τούτο: Πρόκειται για «αριστερή» πολιτική αντιμετώπιση ή για ιδεολόγημα που ευνοεί - ανεξαρτήτως προθέσεων - την «προσκυνημένη» πολιτική συμπεριφορά;

*

Αυτά. Και τέλος.