1) Πρόκειται για την εμμονή της ελληνικής κυβέρνησης να γίνει μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έστω και μη μόνιμο. 2) Πρόκειται για την ανάληψη αστυνομικής και στρατιωτικής εκπαίδευσης, από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, του νέου ιρακινού στρατού της αμερικανοκίνητης κυβέρνησης του Ιράκ. 3) Πρόκειται για την εμμονή της ελληνικής κυβέρνησης να αντικαθιστά σταδιακά τον ελληνικό στρατό κληρωτών από μισθοφορικά σώματα.

Για το πρώτο ζήτημα, ίσως πλασαριστεί ξανά η σοφιστεία περί ισχυρής και αναγνωρίσιμης διεθνώς Ελλάδας. Ισως ακόμη ειπωθεί ότι της δίνεται η δυνατότητα επιρροής στις διεθνείς εξελίξεις. Ισως επίσης, στην αμετροέπειά τους, οι καινούριοι «γιες μεν» την πλασάρουν ως περίπου εφάμιλλη δύναμη του ευρω-ατλαντισμού.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη βύθιση της Ελλάδας στα βαθύτερα νερά της Συμμαχίας με ό,τι υποχρεώσεις συνεπάγεται αυτό. Εδώ, ακριβώς, παρουσιάζεται μια πρώτη συνάφεια με την εκπαίδευση αμερικανοκίνητων ιρακινών ενόπλων δυνάμεων, κόντρα στην ιρακινή λαϊκή αντίσταση.

Αυτή η προοπτική βρίσκεται σε συνάφεια με το ζήτημα του χαρακτήρα του ελληνικού στρατού. Προϋποθέτει τη νόθευση του αποκλειστικά αμυντικού εθνικού φρονήματος «περί υπεράσπισης βωμών και εστιών» με ένα κοσμοπολίτικο φρόνημα πέρα από τα σύνορα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η πραγματοποίηση αυτού του φρονήματος γίνεται με τη σταδιακή αντικατάσταση, περιορισμό και υποταγή των κληρωτών, από σώματα μισθοφόρων που θα εμπνέονται από κοσμοπολίτικες μιλιταριστικές αντιλήψεις. Ετσι, ενώ η επιφανειακή όψη του στρατού φαίνεται ίδια, της δίνεται νέο περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει τη συμμετοχή σε πολυεθνικά πολεμικά σχήματα για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ισχυρού διεθνούς κεφαλαίου, στο απατηλό όνομα του εκδημοκρατισμού της διεθνούς ζωής. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επαίσχυντη πολεμική βία ή απειλή βίας πάνω σε έθνη και λαούς.