«Το ζήτημα της διακριτής παρουσίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων είναι αναγκαίο να αναδειχτεί τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, περιφερειακό και παγκόσμια. Τόσο σαν συντονισμός και κοινή δράση των κομμάτων όσο και σαν συντονισμός και κοινή δράση ευρύτερων Δημοκρατικών Αντιμονοπωλιακών Αντιιμπεριαλιστικών Πατριωτικών Δυνάμεων». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στην τοποθέτησή της κατά τη χτεσινή πρώτη μέρα των εργασιών της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Η Αλ. Παπαρήγα αφού καλωσόρισε τους συμμετέχοντες, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι σ' αυτή τη συνάντηση «έχουμε όλοι αποκτήσει μεγαλύτερη πείρα από τις προσπάθειες και τους αγώνες που κάνουμε στις χώρες μας. Σίγουρα είμαστε πιο πλούσιοι από τη συμμετοχή μας σε διεθνείς και περιφερειακές δραστηριότητες. Μπορούμε καλύτερα να δούμε και να κρίνουμε πού βρίσκεται το κίνημα των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, ποια προβλήματα υπάρχουν, προς τα πού πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια, αναφέρθηκε στην εκτίμηση του ΚΚΕ πως «συνεχίζονται και δυναμώνουν σήμερα οι αντιδράσεις των λαών απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, που πέρασε σε νέα φάση ύστερα από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 και με πρόσχημα το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ. Σημαντικό είναι ότι εμφανίζονται και αναπτύσσονται κινήματα, εστίες αντίστασης των λαών, των ριζοσπαστικών δυνάμεων που τείνουν να αγγίξουν με αιτήματα και στόχους πάλης όλο το φάσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, με επίκεντρο μια σειρά κρίσιμα προβλήματα, όπως: της ανεργίας και της φτώχειας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, της κερδοφορίας και του κερδοσκοπικού χαρακτήρα του κεφαλαίου. Προβάλλουν στόχους εναντίωσης στη στρατιωτικοποίηση και στα μέτρα καταστολής και βίας κατά του ρατσισμού, για δημοκρατικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα, κατά των πολιτικών διώξεων αγωνιστών κατά της νέας τάξης πραγμάτων».

Οπως τόνισε η Αλ. Παπαρήγα: «Το διάστημα αυτό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σχέδιο για την "ευρύτερη Μέση Ανατολή" των ΗΠΑ, που παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που υπήρξαν έχει υιοθετηθεί στην ουσία του από την "Ομάδα των 8", το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και προβλέπει την πλήρη αναμόρφωση της περιοχής σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Υπάρχει επίσης η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού ενάντια στο Λίβανο, στη Συρία και το Ιράν και η συνεχιζόμενη εγκληματική επέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού. Τα γεγονότα στο Νταρφούρ του Σουδάν και στη Νιγηρία. Υπάρχει επίσης το νέο σχέδιο των ΗΠΑ κατά της σοσιαλιστικής Κούβας που υιοθετεί και η ΕΕ».

Παρ' όλα αυτά όμως, παρά την ένταση της καταστολής, συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα, «ο ιμπεριαλισμός δεν κατάφερε να ξεμπερδέψει με εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και επαναστατικά κινήματα, ούτε πολιτικά ούτε στρατιωτικά. Η Παλαιστινιακή Ιντιφάντα συνεχίζεται, η αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις κατοχής στο Ιράκ εντείνεται, η νίκη του λαού της Βενεζουέλας στο πρόσφατο δημοψήφισμα, αποτελούν γεγονότα με ευρύτερη σημασία και υπογραμμίζουν ότι η πάλη των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και επιθετικότητα συνεχίζεται αμείωτη».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισήμανε πως ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τις τάσεις λαϊκής αφύπνισης τα τελευταία χρόνια είναι το δυνάμωμα των αγώνων σε όλο τον κόσμο ενάντια στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα.

«Εκδηλώνεται - τόνισε - αμφισβήτηση των περιφερειακών καπιταλιστικών μορφών ενοποίησης, δυναμώνει αυτή η τάση. Αναπτύσσεται ο περιφερειακός συντονισμός διάφορων κινήσεων και κινημάτων (όπως π.χ. ημισφαιρική συμμαχία ενάντια στην ΑΛΚΑ, αντισύνοδοι ΕΕ, καμπάνιες κατά του ΝΑΤΟ κτλ.). Για πρώτη φορά αμφισβητούνται ανοιχτά οι πολιτικές της ΕΕ από κινήματα άλλων ηπείρων και από ευρύτερες οργανώσεις (όπως π.χ. έγινε στο Γιοχάνεσμπουργκ, στο Μεξικό κ.α.). Ιδιαίτερα μέσα στις χώρες της ΕΕ αναπτύσσονται κινήματα με σαφέστερο πολιτικό προσανατολισμό. Ξεφτίζει η νομιμοποίηση της ΕΕ στα μάτια των λαών (ευρωεκλογές, ευρωσκεπτικισμός, σουηδικό "Οχι"). Συνθήματα "ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου και του πολέμου" γενικεύτηκαν στις περισσότερες κινητοποιήσεις ενάντια σε συνόδους της ΕΕ.

Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις εμφανίζονται με θέσεις που αμφισβητούν το "μονόδρομο" που σήμερα υποδεικνύει ο ιμπεριαλισμός, πολλές ανακινούν θέμα κοινωνικής αλλαγής. Αυτή η αμφισβήτηση, ο ριζοσπαστισμός και οι αγώνες τροφοδοτήθηκαν από πολλές και διαφορετικές πηγές: Από τους αγώνες της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος, από τα βήματα ανάκαμψης των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων και τα ξεσπάσματα των κινημάτων για την εθνική απελευθέρωση, από την πάλη των λαών που βρίσκονται ευθέως αντιμέτωποι με την ιμπεριαλιστική επέμβαση».

Ωστόσο, όπως υπογράμμισε, τα κινήματα αυτά που εμφανίζονται με διάφορες μορφές δράσης, θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, μεγαλύτερη ευχέρεια κλιμάκωσης, αν υπήρχε καλύτερη κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα ηγετικά όργανά του. «Δεν είναι δυνατόν - σημείωσε - να αναπτυχθεί σε εθνικό και διεθνές επίπεδο ένα σταθερό και δυνατό κίνημα, όταν το κίνημα της πιο πρωτοποριακής κοινωνικής δύναμης, στα ηγετικά του όργανα, είναι εγκλωβισμένο στη λογική διαχείρισης του συστήματος, όταν δεν έχει έναν ορίζοντα ριζικής ανατροπής.

Ανασταλτικό παράγοντα παίζει η αντίληψη ότι η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό της περιεχόμενο αποτελεί μια παραλλαγή πολιτικής διαχείρισης. Στην πραγματικότητα, η γραμμή της επιθετικότητας, με το περιεχόμενο που σήμερα ζούμε, συνιστά εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί δεν έχουν λόγο να ελπίζουν σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το μονοπώλιο. Δεν μπορούν να ελπίζουν σε έναν ιμπεριαλισμό απαλλαγμένο, τάχα, από την κρίση και τον πόλεμο, τις αντιθέσεις, την πάλη για τη διανομή των αγορών. Δεν είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι μπορεί να ζει στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού δίχως να δυναμώνει η τάση για γενική αντίδραση.

Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι φορές που οι αγωνιστικές τάσεις, οι τάσεις αμφισβήτησης και οι διεργασίες ανακόπτονται ή εγκλωβίζονται σε λογικές ενσωμάτωσης και ακίνδυνης για το καπιταλιστικό σύστημα αμφισβήτησης. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συνδικαλιστικές ηγεσίες στην Ευρώπη παίζουν το ρόλο όχι της ταξικής πρωτοπορίας, αλλά του διαμεσολαβητή για να επιτευχθεί συναίνεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και τις δυνάμεις της εργασίας.

Δεν αγνοούμε το συσχετισμό δύναμης, ωστόσο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άποψη που λέει ότι σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει κυρίως το ρόλο να διαπραγματεύεται πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι».

Η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος ενημέρωσε τους συμμετέχοντες στη Διεθνή Συνάντηση για το επικείμενο Συνέδριο του ΚΚΕ και τους στόχους που αποτελούν την «πυξίδα» δράσης του. Σχετικά τόνισε: «Οπως σας είναι γνωστό, το ΚΚΕ βρίσκεται ουσιαστικά σε προσυνεδριακή περίοδο. Το κύριο ζήτημα που θα απασχολήσει το Συνέδριο είναι πώς το ΚΚΕ θα περάσει σε μια νέα φάση αντεπίθεσης, ώστε να συμβάλει στην άνοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και στην ωρίμανση στη συνείδηση του λαού της ανάγκης ριζικής λύσης στο πεδίο της εξουσίας. Ταυτόχρονα θα σκύψουμε ακόμα πιο πολύ στην ανάπτυξη της διεθνιστικής μας προσφοράς τόσο στο κομμουνιστικό κίνημα όσο και στο γενικότερο αντιιμπεριαλιστικό.

Αγώνες γίνονται στην Ελλάδα, καθημερινά, αυτές τις μέρες, παντού ξεσπάνε κινητοποιήσεις και απεργίες. Ωστόσο, δε φθάνουν όλα αυτά για την απόσπαση κατακτήσεων, για την αποτελεσματικότητα των αγώνων. Κι αυτό γιατί σήμερα, λόγω του συσχετισμού δύναμης, λόγω της φύσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, οι εργαζόμενοι προβάλλουν μειωμένες απαιτήσεις. Δυστυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι καπιταλιστές, η άρχουσα τάξη ακόμα και τα πιο αμυντικά αιτήματα των εργαζομένων σήμερα τα αρνείται, αφού γι' αυτήν το κύριο είναι το μονοπωλιακό κέρδος, η γενική επιθετικότητα, προκειμένου να ενσωματώσει το κίνημα πλήρως.

Το ΚΚΕ, παίρνοντας βεβαίως υπόψη και το συσχετισμό δύναμης, την ανάγκη της συσπείρωσης, αλλά και τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, έχει επεξεργαστεί ένα συνεκτικό πλαίσιο πάλης που αντιπαρατίθεται στη λογική του μονοπωλιακού κέρδους, στη λογική της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, ένα πλαίσιο πάλης που αγκαλιάζει από το δικαίωμα στη δουλιά, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα μεροκάματα, αλλά και όλα τα ζητήματα που καθορίζουν το επίπεδο και την ποιότητα ζωής, τα προβλήματα της παιδείας και της υγείας, του αθλητισμού και του περιβάλλοντος, της υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, το ζήτημα του πολιτισμού και των ναρκωτικών.

Συμπεριλαμβάνουμε τα προβλήματα που προκύπτουν από το πλέγμα των πολιτικοστρατιωτικών εξαρτήσεων της χώρας. Επιπλέον προβάλλουμε στόχους πάλης και τη συνολική αντίθεση στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις πολύμορφες επεμβάσεις σε βάρος των λαών, με βάση τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού κατά της τρομοκρατίας. Στο επίκεντρο της προσοχής μας βρίσκονται οι τελευταίες αποφάσεις του ΝΑΤΟ στην Πράγα και την Κωνσταντινούπολη, κατά του "ευρωσυντάγματος".

Στο έδαφος αυτών των προβλημάτων, που εκφράζουν τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης με τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα, προβάλλουμε τη θέση μας για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που έχει ως προοπτική τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Πιστεύουμε ότι ο διεθνοποιημένος αγώνας θα ενισχυθεί στο βαθμό που σε κάθε χώρα δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική κατεύθυνση πάλης και ανοίγει το θέμα της ριζικής εναλλακτικής λύσης».

Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στις δυνάμεις που στα πλαίσια διεθνών δραστηριοτήτων παλεύουν να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια, όπως σημείωσε: «Εκτιμάμε ότι οι διεθνείς δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν ανέδειξαν την ύπαρξη ριζοσπαστικών δυνάμεων στο εσωτερικό των κινητοποιήσεων, που βρίσκονται σε αντίθεση ή αντιπαράθεση με δυνάμεις που μετέχουν στις δραστηριότητες όμως κινούνται στη λογική της ενσωμάτωσης. Δεν πρέπει να διαφεύγει επίσης της προσοχής μας ότι η αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της ενσωμάτωσης και του ριζοσπαστισμού δεν προκύπτει, αποκλειστικά και μόνο, από την ύπαρξη ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών μέσα στα κινήματα. Εισάγεται και από τα έξω, καθώς στις διεθνείς δραστηριότητες υπάρχει συστηματική προσπάθεια ελέγχου του κινήματος από κυβερνητικούς μηχανισμούς, ακόμα και από την εργοδοσία. Οπως δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι λόγω της ύπαρξης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ορισμένες δυνάμεις προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τα κινήματα για να διεκδικήσουν μεγαλύτερη συμμετοχή στα μερίδια της αγοράς.

Είναι πράγματι πολύ βολικό, για παράδειγμα, να ζητάς "μια άλλη Ευρώπη" χωρίς να ξεκαθαρίζεις τη θέση σου γι' αυτή την ΕΕ του μονοπωλιακού κεφαλαίου και του πολέμου που υπάρχει και η ρήξη με αυτήν αποτελεί την ελάχιστη προϋπόθεση για οποιαδήποτε σκέψη για "μια άλλη Ευρώπη".

Μια σειρά πολιτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και ορισμένες φιλελεύθερες δυνάμεις προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια και τους αγώνες, να στρέψουν το περιεχόμενο των αγώνων και τους στόχους σ' έναν εξωραϊσμό του συστήματος κι όχι προς μια ριζοσπαστική αμφισβήτησή του.

Οι δυνάμεις αυτές ρίχνουν βάρος, μέσω των διαφόρων Φόρουμ, στη διαμόρφωση ενιαίων δομών του κινήματος σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο, στο όνομα της ενότητας και της κοινής δράσης. Αυτές οι δομές, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικές και πολύ περισσότερο ενιαίες μέσα στο κίνημα που αναπτύσσεται. Διαφορετικά θα μπαίνουν εμπόδιο στην αγωνιστική ενότητα και κοινή δράση, καθώς δίνουν τη δυνατότητα στις δυνάμεις αυτές να ελέγχουν και να εγκλωβίζουν, να παραπλανούν και να αφυδατώνουν. Εμείς πιστεύουμε ότι σήμερα είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν περισσότερες δομές στο διεθνές κίνημα που αναπτύσσεται, όπως αναπόφευκτη είναι η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση στις γραμμές των διεθνών δραστηριοτήτων και κινητοποιήσεων, των κινημάτων. Από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές στρατηγικές αντιλήψεις για το χαρακτήρα της εποχής που ζούμε, το σύστημα των αντιθέσεων που κινεί την κοινωνική εξέλιξη, το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων και στρωμάτων, την κατεύθυνση της πάλης και την προοπτική».

«Εκτιμάμε - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - ότι μαζί με τις πιέσεις για ενσωμάτωση, δε σταματάνε οι διεργασίες για την εμφάνιση νέων ριζοσπαστικών δυνάμεων, φαίνεται ότι ενισχύεται αυτή τάση. Η κρίση περιέχει μια δυναμική που μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να ριζοσπαστικοποιήσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Ωστόσο, για να εκφραστεί αυτό πολιτικά, απαιτείται κάτι περισσότερο από την οργάνωση αγώνων γύρω από τα διάφορα προβλήματα. Είναι επιτακτικό, κατά τη γνώμη μας, να αναπτύσσεται και η ανάλογη πολιτική συνείδηση. Αυτό το θέμα αποτελεί ένα από τα πιο κεντρικά ζητήματα για το κομμουνιστικό κίνημα.

Είναι αναγκαίο σ' αυτές τις διεργασίες να υπάρχει και η κομμουνιστική άποψη ιδιαίτερα στην εποχή μας, όπου o αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας, ο αγώνας για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι πιο στενά δεμένος σήμερα με την πάλη κατά των βάσεων του εκμεταλλευτικού αυτού καθεστώτος και τη σύνδεση των αιτημάτων αυτής της πάλης με τη θεμελίωση της εναλλακτικής λύσης που είναι ο σοσιαλισμός. Η στρατηγική των ιμπεριαλιστών αποβλέπει από τη μια μεριά ν' αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που συναντά σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα να αναπαράγει το κοινωνικό του κεφάλαιο και από την άλλη να παρεμποδίσει κάθε αμφισβήτηση του συστήματος που γίνεται από θέσεις ριζοσπαστικές και επαναστατικές. Να παρεμποδίσει τη χειραφέτηση των λαών προς όφελος του σοσιαλισμού.

Η διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης, της κοινής δράσης των λαών δε θα είναι μια εύκολη υπόθεση και κυρίως δεν μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την εκδήλωση των διεθνών κινητοποιήσεων με τη μορφή των αντι-συνόδων. Γιατί, λόγου χάρη, δεν είναι ώριμο σήμερα να ξεκινήσει μια πιο συστηματική δραστηριότητα για συντονισμένες κλαδικές, περιφερειακές και διεθνείς κινητοποιήσεις, απεργίες ή άλλες δυναμικές μορφές πάλης; Μαζικές και δυναμικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε περιοχές όπου εκδηλώνεται άμεσα η πολεμική επιθετικότητα;

Αναδείχνεται η ανάγκη, κατά τη γνώμη μας, των πιο στενών διμερών, αλλά και πολυμερών συναντήσεων ανάμεσα στα κόμματά μας, με σκοπό τη συζήτηση και τη συνεργασία στα ζητήματα που ανακύπτουν, παίρνοντας ακριβώς υπόψη ότι το κίνημα αυτό δεν αναπτύσσεται ευθύγραμμα, ότι υπάρχουν ανισομετρίες στην ανάπτυξη των εθνικών κινημάτων, ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες».

Κλείνοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε πως το ζήτημα της διακριτής παρουσίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων είναι αναγκαίο να αναδειχτεί τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, περιφερειακό και παγκόσμια. Τόσο σαν συντονισμός και κοινή δράση των Κομμάτων όσο και σαν συντονισμός και κοινή δράση ευρύτερων Δημοκρατικών Αντιμονοπωλιακών Αντιιμπεριαλιστικών Πατριωτικών Δυνάμεων.

«Από την πείρα που έχει συσσωρευτεί - κατέληξε - και την πιο πρόσφατη, επισημαίνουμε τους προβληματισμούς που υπάρχουν ότι χρειάζονται συναντήσεις σε περιφερειακό επίπεδο και κατά ήπειρο, καθώς και κατά ομάδες κινημάτων. Θα μπορούσαμε να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση πιο δραστήρια και πιο συλλογικά, επεξεργαζόμενοι προτάσεις που θα έχουν ως στόχο:

α) συναντήσεις Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων κατά περιφέρεια όπου θα εξετάζονται πιο εξειδικευμένα ζητήματα.

β) συναντήσεις των κομμάτων μας μπροστά σε μεγάλα διεθνή γεγονότα, αξιοποιώντας την πείρα που αποκτήθηκε το προηγούμενο διάστημα.

γ) επιδίωξη ευρύτερων συναντήσεων με αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές και δημοκρατικές δυνάμεις κατά περιφέρεια».