Προφανώς, τα 'χουν «μπερδέψει» οι μελετητές του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) ή, απλώς, αναμασούν αβασάνιστα και άκριτα τα αντιεπιστημονικά στερεότυπα της Γιούροστατ. Ετσι ή αλλιώς, όμως, έχουν την ευθύνη των μελετών τους. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα ανακοίνωσαν προχτές, θεωρούν φτωχό το άτομο που μένει μόνο του και έχει ετήσιο εισόδημα κάτω από 4.800 ευρώ (400 ευρώ το μήνα) και την τετραμελή οικογένεια, με ετήσιο εισόδημα έως 10.080 ευρώ (840 ευρώ το μήνα).

Και δε λέμε, εάν κάποιος μένει μόνος του, δεν αντιμετωπίζει το κόστος ενοικίου και διαθέτει 400 ή και 500 ευρώ το μήνα, δε θα πεθάνει από ασιτία. (Αν και μπορεί να πεθάνει, επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το κόστος μιας ασθένειας...). Το ίδιο ισχύει και για μια τετραμελή οικογένεια, η οποία διαθέτει 840 ή και 1.000 ευρώ το μήνα και πάντα με την προϋπόθεση ότι δεν πληρώνουν νοίκι. Τα όρια αυτά, όμως, δεν είναι τα όρια της φτώχειας, αλλά τα όρια της επιβίωσης. Φτωχός είναι όποιος δεν μπορεί - στον έναν ή άλλο βαθμό - να ικανοποιήσει τις ανάγκες της ζωής, όπως αυτές καθορίζονται σε κάθε εποχή (επίπεδο παραγόμενου πλούτου κλπ.). ΄Η, για να το πούμε, όπως το λέει το Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου - Φυτράκη: «φτωχός - ο στερούμενος τα απαραίτητα για τη ζωή. Συνών. ενδεής, πένης - που δεν έχει οικονομική επάρκεια».